نکته‏ها و پیام های سوره نبأ آبه 17- 20:

نکته‏ها و پیام های سوره نبأ آبه 17- 20:

1- قیامت از جهتی «یوم الجمع» است که همه در آن اجتماع می‏کنند و از جهتی‏ «یَوْمَ الْفَصْلِ» نامیده شده، زیرا خوبان از بدان و حق از باطل جدا و به اختلافات فیصله داده می‏شود.
در روایات می‏خوانیم که در قیامت مردم به گروه‏های مختلفی تقسیم می‏شوند و هر گروه به شکلی؛ سخن چین در قیافه میمون، حرام‏خوار در شکل خوک، رباخوار در قالب وارونه، قاضی ظالم به صورت کور، خودپسند کر و لال، عالم بی عمل در حال جویدن زبان، همسایه آزار بی‏دست و پا، سعایت کننده آویخته بر آتش، هوسباز بدبو، و فخر فروشان به لباس با لباس دوزخی محشور می‏شوند.

2- دنیا، مقدّمه قیامت است و این همه نعمت عبث و بیهوده نیست.

3- زمان قیامت از قبل نزد خداوند معلوم است.

4- قیامت نیز نظامی دارد

5- در قیامت، نظام آسمان و زمین دگرگون می‏شود.

6- انسان با مرگ، رها و فراموش نمی‏شود.

7- به پیوندها و روابط دنیوی دلخوش نباشید که روزی همه چیز گسسته می‏شود.

8- ارتباط زمین و آسمان و اهل آنها، در قیامت توسعه می‏یابد.

9- در این آیه میفرماید: در آن روز فوج فوج وارد محشر می‏شوید، در حالی که آیه 95 مریم می‏گوید:
" هر کس در آن روز تنهاست" وَ کُلُّهُمْ آتِیهِ یَوْمَ الْقِیامَةِ فَرْداً و آیه 71 اسراء می‏گوید:" هر گروهی با پیشوای خودشان وارد عرصه محشر می‏شوند"" یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ‏".
جمع میان این آیات چنین است که فوج فوج بودن مردم منافاتی با این ندارد که هر فوج با رهبرش وارد محشر شود، و اما فرد بودن آنها به خاطر این است که قیامت مواقف متعددی دارد، ممکن است در مواقف نخستین مردم گروه گروه با رهبران هدایت و ضلال وارد محشر شوند، اما به هنگام قرار گرفتن در پای محکمه عدل الهی فرد فرد باشند، و به تعبیر قرآن در آیه 21 سوره ق هر کدام با یک نفر مامور و یک گواه در آنجا حاضر می‏گردند" وَ جاءَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَعَها سائِقٌ وَ شَهِیدٌ".
این احتمال نیز وجود دارد که منظور از فرد بودن جدا شدن از دوستان و حامیان و یار و یاور باشد، چرا که انسان در آنجا خودش هست و عملش.

10- از جمع بندی آیات مختلف قرآن درباره" سرنوشت کوه‏ها در قیامت" به دست می‏آید، کوه‏ها مراحلی را طی می‏کند، نخست کوه‏ها به" حرکت" در می‏آید: وَ تَسِیرُ الْجِبالُ سَیْراً (طور- 10). سپس از جا کنده می‏شود، و سخت درهم کوفته خواهد شد وَ حُمِلَتِ الْأَرْضُ وَ الْجِبالُ فَدُکَّتا دَکَّةً واحِدَةً (حاقه- 14). و بعدا به صورت" توده‏ای از شنهای متراکم" در می‏آید: وَ کانَتِ الْجِبالُ کَثِیباً مَهِیلًا (مزمل- 14). و بعد به صورت" پشم زده شده" در می‏آید که با تند باد حرکت می‏کند وَ تَکُونُ الْجِبالُ کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ‏ (قارعه- 5). و سپس به صورت" گرد و غبار" در می‏آید که در فضا پراکنده می‏شود وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسًّا فَکانَتْ هَباءً مُنْبَثًّا (واقعه- 5 و 6). و بالآخره چنان که در آیه مورد بحث آمده تنها اثری از آن باقی می‏ماند و همچون" سرابی" از دور نمایان خواهد شد. و به این ترتیب سرانجام کوه‏ها از صفحه زمین برچیده می‏شود، و زمین هموار می‏گردد وَ یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْجِبالِ فَقُلْ یَنْسِفُها رَبِّی نَسْفاً فَیَذَرُها قاعاً صَفْصَفاً: از تو درباره کوه‏ها سؤال می‏کنند، بگو: پروردگارم آنها را بر باد می‏دهد و زمین را صاف و هموار می‏سازد"! (طه- 105- 106)