بعضی آدمها چقدر با هم تفاوت دارند! به اندازه ی فاصله ی آس

بعضی آدمها چقدر با هم تفاوت دارند! به اندازه ی فاصله ی آسمان تا زمین، به قدر تفاوت خوابها و کابوسها. بعضی ها درخشانند مثل آیینه ای کوچک زیر نور خورشید. تازه پر طراوتند مثل شکوفه های ترد در صبح دلنشین بهار. ساده و آرامبخش اند مثل صدای قمری های خواب آلود در ظهر داغ تابستان. خوب و دوس داشتنی اند مثل بوی نان تازه در عصر خنک پاییز. دلچسب و محصور کننده اند مثل شعله های رقصان آتش در شب برفی زمستان. انگار هر صبح فرشته ای پیشانی شان را می بوسد و آنها با هر نگاه ، هر کلمه، هر قدم، قاصد شادی ها کوچک و بزرگ برای دیگران می شوند. اما... اما بعضی دیگر تاریکند مثل اتاقی بی پنجره، بی در، بی چراغ. مثل هوای بهاری غیر قابل اعتمادند. مثل گرمای کشدار تابستانی کلافه کننده اند. مثل رعد و برق های ناگهانی پاییز، پر سر و صدا. مثل سنگهای یخ زده ی زمستانی، سرد و عبوس. انگار هرگز خواب نمی بینند. رویایی ندارند یا پرواز گاه به گاه خیال ابری حواسشان را پرت آسمان کبود نمی کند. و بیشتر از هر چیز منتظرم که خودم را غافلگیر کنم. کنترل همیشه دست من است...

هدایت هاشمی