هر که صید توست دیگر در قفس محبوس نیست

هر که صید توست دیگر در قفس محبوس نیست
در گل ایرانیان خاکی به غیر طوس نیست

من اگر از دست خود آزاد باشم بهتر است
پرنده ی ما بسته ی صیاد باشم بهتر است

زاده ی هر جای این دنیا باشم خوب نیست
از اهالی رضا آباد باشم بهتر است

هر که کنج دنج خود را در حرم دارد ولی
من اگر در صحن گوهرشاد باشم بهتر است

راستی با خود مریض لاعلاج آوردم
پس کنار پنجره فولاد باشم بهتر است

عقده ی کورم به لبخند ملیحت باز شد
دست های بسته ام پای ضریحت باز شد

عاقبت یا ساکن خاک خراسان می شوم
یا شهید جاده ی مطلب به تهران می شوم

زاغکی زشتم ولی نزد چشم تو چشم روشن است
یا کبوتر یا که آهو یا که انسان می شوم

بازدید هرکه هر بار آمده پس می دهی
و من از کم آمدن هایم پشیمان می شوم

خواب دیدم در حریمت شعر خوانی می کنم
روزی آخر شاعر دربار سلطان می شوم

پاسخ این خواهشم دربند امضای شماست
الغرض یک حرف دارم با تو آن هم کربلاست