معنای بصیرت، راه دست یابی،حفظ آن
معنای بصیرت، راه دست یابی،حفظ آن
بصیرت یا بینش، نوعی دید درونی است که با دید چشم ظاهری، متفاوت است و اصلاً با چشم ظاهری بدن، قابل دریافت نیست. بصیرت، قوّه و نیرویی قلبی است که به مددنور الهی،پدید آمده، حقیقت و باطن امور راچنانکه هست در می یابد. با دید بصیرت، انسان، درست را از نادرست و حق را از باطل، به آسانی تشخیص می دهد
اهل بصیرت با امداد نیروی قدسی که به آنها عطا شده،می شنوند،می اندیشند،نگاه می کنند،می بینند و از عبرت ها، بهره می گیرند و آن گاه راه های روشنی را می پیمایند و بدین ترتیب، از افتادن در پرتگاه ها و لغزش گاه ها در امان می مانند.ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه،ج 9،ص 158
در واقع، بصیرت و بینش، نوری درونی است که شخص با آن نور، در میان مردم، زندگی می کند؛ چنان که قرآن کریم فرموده است:«وجَعَلنا لَهُ نُوراً یمشِی بِهِ فِی النّاسِ»انعام، آیة 122
انسان به سیر بصیرت، راه را از بی راهه و حقیقت را از امر غیرحقیقی، باز می شناسد و نیز درگرفتن اطلاعات و داده ها، درست گزینی می کند و نیز در ارائه نظر و رأی،درست گویی می کند و به فرموده امام علی علیه السلام، آن که بصیرت و بینش نداشته باشد، رأی او، نادرست و بی ارزش است. غررالحکم ودررالکلم، ح 654
بصیرت، نوعی به کارگیری عقل در مسیر هدایت انسان و استفاده از روشن گری آن است. قرآن کریم با ترغیب به بینا کردن دلها با نور عقل، آنهایی را که از این نیرو استفاده نمی کنند، کوران واقعی معرفی می کند.خداوند می فرماید: آیا در زمین سیر نمی کنند؛ تا صاحب دل هایی گردند که بدان تعقل کنند و گوش هایی که بدان بشنوند؟ پس همانا چشم ها کور نمی شوند؛ بلکه دل هایی که در سینه ها جای دارند، کور می شوند. حج، آیة 46
چه بی فایده است دیده سر، هنگامی که دیده دل، نابینا باشد. امام علی (ع)در این باره فرموده است: «هرگاه دیده بصیرت، کور باشد، نگاه چشم، سودی ندهد» غررالحکم
آن کس که دیده بصیرت دارد، نگاه هایش به سوی خوبی ها کشانده شده، از بدی ها دور داشته می شود. دارنده بصیرت و بینش درونی، پیش از آن که در پی عیب های دیگران باشد، عیب های خود را می جویدو می بیند واز گناهان و خطاهای خود، دست می شوید. او می داند که دیده کورداشتن، بهتر ازدل کورداشتن است، بنابراین، دیده بر نارواها بسته، گوش را از شنیدنی های ناروا و پا را از رفتن به جایگاه های ناپسند و دست را از انجام کارهای ناشایسته و دل را از خطور گناه و اندیشه را از هر چه غیر خداست، پاک می کند.
امام علی (ع)فرموده است:دوام یافتن غفلت، موجب کوری بصیرت می گردد.همان،ح 5146
بصیرت یا بینش، نوعی دید درونی است که با دید چشم ظاهری، متفاوت است و اصلاً با چشم ظاهری بدن، قابل دریافت نیست. بصیرت، قوّه و نیرویی قلبی است که به مددنور الهی،پدید آمده، حقیقت و باطن امور راچنانکه هست در می یابد. با دید بصیرت، انسان، درست را از نادرست و حق را از باطل، به آسانی تشخیص می دهد
اهل بصیرت با امداد نیروی قدسی که به آنها عطا شده،می شنوند،می اندیشند،نگاه می کنند،می بینند و از عبرت ها، بهره می گیرند و آن گاه راه های روشنی را می پیمایند و بدین ترتیب، از افتادن در پرتگاه ها و لغزش گاه ها در امان می مانند.ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه،ج 9،ص 158
در واقع، بصیرت و بینش، نوری درونی است که شخص با آن نور، در میان مردم، زندگی می کند؛ چنان که قرآن کریم فرموده است:«وجَعَلنا لَهُ نُوراً یمشِی بِهِ فِی النّاسِ»انعام، آیة 122
انسان به سیر بصیرت، راه را از بی راهه و حقیقت را از امر غیرحقیقی، باز می شناسد و نیز درگرفتن اطلاعات و داده ها، درست گزینی می کند و نیز در ارائه نظر و رأی،درست گویی می کند و به فرموده امام علی علیه السلام، آن که بصیرت و بینش نداشته باشد، رأی او، نادرست و بی ارزش است. غررالحکم ودررالکلم، ح 654
بصیرت، نوعی به کارگیری عقل در مسیر هدایت انسان و استفاده از روشن گری آن است. قرآن کریم با ترغیب به بینا کردن دلها با نور عقل، آنهایی را که از این نیرو استفاده نمی کنند، کوران واقعی معرفی می کند.خداوند می فرماید: آیا در زمین سیر نمی کنند؛ تا صاحب دل هایی گردند که بدان تعقل کنند و گوش هایی که بدان بشنوند؟ پس همانا چشم ها کور نمی شوند؛ بلکه دل هایی که در سینه ها جای دارند، کور می شوند. حج، آیة 46
چه بی فایده است دیده سر، هنگامی که دیده دل، نابینا باشد. امام علی (ع)در این باره فرموده است: «هرگاه دیده بصیرت، کور باشد، نگاه چشم، سودی ندهد» غررالحکم
آن کس که دیده بصیرت دارد، نگاه هایش به سوی خوبی ها کشانده شده، از بدی ها دور داشته می شود. دارنده بصیرت و بینش درونی، پیش از آن که در پی عیب های دیگران باشد، عیب های خود را می جویدو می بیند واز گناهان و خطاهای خود، دست می شوید. او می داند که دیده کورداشتن، بهتر ازدل کورداشتن است، بنابراین، دیده بر نارواها بسته، گوش را از شنیدنی های ناروا و پا را از رفتن به جایگاه های ناپسند و دست را از انجام کارهای ناشایسته و دل را از خطور گناه و اندیشه را از هر چه غیر خداست، پاک می کند.
امام علی (ع)فرموده است:دوام یافتن غفلت، موجب کوری بصیرت می گردد.همان،ح 5146
۳.۵k
۰۹ آبان ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.