همیشه توو روابطم با آدمها سعی کردم که همه چی رو خوب تموم

همیشه توو روابطم با آدمها سعی کردم که همه چی رو خوب تموم کنم.مثلا اگر با کسی به توافق نرسیدم با یه لبخند بهش گفتم:"خب مثل این که ما با هم به توافق نمی رسیم.پس واست آرزوی موفقیت می کنم"!
یا مثلا اگر کسی در حق من بدی کرده بهش گفتم:"تو در حق من بدی کردی و من ترجیح میدم باهات ارتباطی نداشته باشم."بعدم دست دادم و خداحافظی کردم.
بذارید یه اعترافی بکنم!این رفتار من کاملا حال به هم زنه!البته برای دیگران نه!برای خودم!
پشت اون جمله های منطقی که لحظه ی آخر به زبون من میاد یه دنیا غم،نفرت،عشق و...خوابیده!
تصور کنید!من به یکی گفتم:"تو در حق من بدی کردی و من ترجیح میدم دیگه باهات رابطه نداشته باشم".در حالیکه دلم میخواسته یه بادمجون بزرگ زیر چشمش بکارم!
یا مثلا به معشوقه م گفتم:"پس با این شرایط ما نمیتونیم کنار هم باشیم و من برات آرزوی خوشبختی می کنم"در حالیکه دلم میخواسته وسط خیابون بزنم زیر گریه بغلش کنم بگم:"نرو لعنتی!نرو"
همه ی اینا آدمو به جایی می رسونه که نباید!یه دنیا حرف نگفته...یه دنیا مشت نزده..
بعد یه روزی به خودت میای می بینی چقدر به خودت بدهکاری...!