دلبر به من رسید و جفا را بهانه کرد

دلبر به من رسید و جفا را بهانه کرد
افکند سر به زیر، حیا را بهانه کرد


آمد به بزم و دید منِ تیره‌روز را
ننشست و رفت، تنگی جا را بهانه کرد


رفتم به مسجد از پیِ نظارهٔ رخش
بر رو گرفت دست و دعا را بهانه کرد


آغشته بود پنجه‌اش از خون عاشقان
بستن به دست خویش حنا را بهانه کرد


خوش می‌گذشت دوش صبوحی به کوی او
بر جا نشست و شستن پا را بهانه کرد...