تربیت فرزند در سبک زندگی اسلامی *معنای تربیت دینی *
#تربیت_فرزند در سبک زندگی اسلامی *معنای #تربیت_دینی *
تربیت در اصل از ریشه « ربب » به معنای سوق دادن مداوم شیء به سوی کمال و رفع نقص هایش می باشد . (التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج4، ص: 18)
راغب اصفهانی نیز می گوید :
(الرَّبُ فی الأصل: التربیة، و هو إنشاء الشیء حالا فحالا إلی حدّ التمام،)( مفردات ألفاظ القرآن، ص: 336)رب در اصل تربیت است و تربیت یعنی ایجاد شی ء به تدریج از حالتی به حالت دیگر تا به حدتمام برسد .
بنابر این مربی کسی است که یک شی ء را به تدریج از حالتی به حالت دیگر سیر می دهد تا اورا به حدتمام برساند .
باید توجه داشت که تدریجی بودن تربیت در معنای لغوی او مورد نظر قرار گرفته است .لذا صل در تربیت و پرورش تدریجی بودن است بنابر این افعالی که مربیان به صورت مقطعی وآنی انجام می دهند تربیت به معنای حقیقی آن نخواهد بود .
هم چنین باید دانست که تربیت دینی ، یعنی شکوفا نمودن استعدادهای درونی و فطری انسان و خدای متعال انبیاء الهی را برای شکوفا کردن آن استعداد های فطرتی به سوی جوامع بشری فرستاده است .
به همین دلیل است که امیرالمؤمنین ، علی علیه السلام در انگیزه و هدف فرستادن پیامبران الهی از جانب خدای متعال می فرمایند :
« ِفَبَعَثَ فِیهِمْ رُسُلَهُ وَ وَاتَرَ إِلَیْهِمْ أَنْبِیَاءَهُ لِیَسْتَأْدُوهُمْ مِیثَاقَ فِطْرَتِهِ وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِیَّ نِعْمَتِهِ وَ یَحْتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلِیغِ وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ »(نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 43)پیامبرانش را در میان انسان ها مبعوث ساخت و پی در پی رسولان خود را به سوی آنها فرستاد تاپیمان فطرت را در آنها مطالبه نمایند و نعمت های فراموش شده را به یاد آنها آوردند و با ابلاغ دستورهای خدا حجت را بر آنها تمام کنند و گنج های پنهانی عقل ها را آشکار سازند .
بر این اساس لازم است مربیانی که قصد دارند افراد بشر و والدینی که می خواهند فرزندانشان را بر اساس خواست خدای متعال تربیت کنند لازم است که دستور العمل هایی را به کار ببرند که از سوی انبیاء و اولیاء الهی بیان شده و مطابق فطرت انسان است نه این که تمام همت ایشان فراگیری و بکار بردن دستور العمل های مربیان بی خدا و غریبه با علم فطرت انسانی است .
پس تربیت دینی یعنی بکار بردن و اعمال مداوم دستورات مطابق فطرت حقیقی انسان در رابطه با متربیان تا جایی که تمامی شئون حیات مادی و معنوی ایشان به جایی برسد که خدای متعال آن را نهایت سیر ایشان برای کمال قرار داده است ، جسمی سالم و هوشی سر شار داشته و در روابط فردی و اجتماعی خود موفق باشند و در نهایت امر نیز موفق به وصال و لقاء الهی شوند ، این جاست که همه به سعادت حقیقی می رسند .
تربیت در اصل از ریشه « ربب » به معنای سوق دادن مداوم شیء به سوی کمال و رفع نقص هایش می باشد . (التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج4، ص: 18)
راغب اصفهانی نیز می گوید :
(الرَّبُ فی الأصل: التربیة، و هو إنشاء الشیء حالا فحالا إلی حدّ التمام،)( مفردات ألفاظ القرآن، ص: 336)رب در اصل تربیت است و تربیت یعنی ایجاد شی ء به تدریج از حالتی به حالت دیگر تا به حدتمام برسد .
بنابر این مربی کسی است که یک شی ء را به تدریج از حالتی به حالت دیگر سیر می دهد تا اورا به حدتمام برساند .
باید توجه داشت که تدریجی بودن تربیت در معنای لغوی او مورد نظر قرار گرفته است .لذا صل در تربیت و پرورش تدریجی بودن است بنابر این افعالی که مربیان به صورت مقطعی وآنی انجام می دهند تربیت به معنای حقیقی آن نخواهد بود .
هم چنین باید دانست که تربیت دینی ، یعنی شکوفا نمودن استعدادهای درونی و فطری انسان و خدای متعال انبیاء الهی را برای شکوفا کردن آن استعداد های فطرتی به سوی جوامع بشری فرستاده است .
به همین دلیل است که امیرالمؤمنین ، علی علیه السلام در انگیزه و هدف فرستادن پیامبران الهی از جانب خدای متعال می فرمایند :
« ِفَبَعَثَ فِیهِمْ رُسُلَهُ وَ وَاتَرَ إِلَیْهِمْ أَنْبِیَاءَهُ لِیَسْتَأْدُوهُمْ مِیثَاقَ فِطْرَتِهِ وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِیَّ نِعْمَتِهِ وَ یَحْتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلِیغِ وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ »(نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 43)پیامبرانش را در میان انسان ها مبعوث ساخت و پی در پی رسولان خود را به سوی آنها فرستاد تاپیمان فطرت را در آنها مطالبه نمایند و نعمت های فراموش شده را به یاد آنها آوردند و با ابلاغ دستورهای خدا حجت را بر آنها تمام کنند و گنج های پنهانی عقل ها را آشکار سازند .
بر این اساس لازم است مربیانی که قصد دارند افراد بشر و والدینی که می خواهند فرزندانشان را بر اساس خواست خدای متعال تربیت کنند لازم است که دستور العمل هایی را به کار ببرند که از سوی انبیاء و اولیاء الهی بیان شده و مطابق فطرت انسان است نه این که تمام همت ایشان فراگیری و بکار بردن دستور العمل های مربیان بی خدا و غریبه با علم فطرت انسانی است .
پس تربیت دینی یعنی بکار بردن و اعمال مداوم دستورات مطابق فطرت حقیقی انسان در رابطه با متربیان تا جایی که تمامی شئون حیات مادی و معنوی ایشان به جایی برسد که خدای متعال آن را نهایت سیر ایشان برای کمال قرار داده است ، جسمی سالم و هوشی سر شار داشته و در روابط فردی و اجتماعی خود موفق باشند و در نهایت امر نیز موفق به وصال و لقاء الهی شوند ، این جاست که همه به سعادت حقیقی می رسند .
۱.۸k
۲۶ فروردین ۱۳۹۶
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.