خودت رو شریک عذابم نکن

خودت رو شریک عذابم نکن
تو فنجون من فالِ تنهاییه
نفس می کشم پشت دیوار شب
شبم قد صد سال تنهاییه

بتی که به دستِ خودم ساختم
چه جوری به دست خودم خاک شه
محاله محاله محاله محال
که تصویرت از حافظه م پاک شه

فقط تو جواب بدی های تو
سکوتم رو با خنده آمیختم
فراموش کردم ، فراموش کن
چقد دیدم و تو خودم ریختم

به عشق تو معتاد بودم ولی
رو احساس من اسم عادت نذار
خداحافظ اما فقط لطف کن
صبوریمو پای حماقت نذار