شعری از سهراب سپری عزیز

شعری از سهراب سپری عزیز
((سپیده))
در دور دست
قویی پریده بی گاه از خواب
شوید غبار نیل زبال و پر سپید
لب های جویبار
لبریز موج زمزمه در بستر سپید.
در هم دویده سایه و روشن.
لغزان میان خرمن و دوده
شبتاب می فروزد در آذر سپید.
همپای رقص نازک نی زار.
مرداب می گشاید چشم تر سپید.
خطی زنور روی سیاهی است:
گویی بر آبنوس درخشد زر سپید.
دیوار سایه ها شده ویران.
دست نگاه در افق دور
کاخی بلند ساخته با مرمر سپید