واقعیتی تلخ از مادربزرگهامون

واقعیتی تلخ از مادربزرگهامون

لطفا تا آخر بخونید .



ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﯽ ﺩﻧﺪﺍﻥ، ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺕ ﻗﯿﭽﯽ ﺭﺍ
ﻣﯽ ﻣﮑﯿﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ :
ﺁﺭﻩ ﻣﺎﺩﺭ ، ُﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺩﺍﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﻣﮑﺘﺐ ﮐﻪ
ﺍﻭﻣﺪﻡ ، ﺩﯾﺪﻡ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻥ ﺷﻠﻮﻏﻪ
ﻣﺎﻣﺎﻥِ ﺧﺪﺍﺑﯿﺎﻣﺮﺯﻡ ﻫﻤﻮﻥ ﺗﻮ ﻫﺸﺘﯽ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻭﺷﮕﻮﻥ ﺭﯾﺰ ﺍﺯ ﻟﭗ
ﻫﺎﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﮔﻞ
ﺑﻨﺪﺍﺯﻩ. ﺗﺎ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺖ : ﻫﯿﺲ، ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ.
ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ، ﺣﺎﺝ ﺍﺣﻤﺪ ﺁﻗﺎ ، ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺎﻣﺮﺯ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ
ﻣﻦ ُﻧﻪ ﺳﺎﻟﻢ .
ﮔﻔﺘﻢ : ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﻗﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ، ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻩ .
ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﻫﯿﺲ ، ﺷﮑﻮﻥ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻋﺮﻭﺱ ﺯﯾﺎﺩ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻪ ﻭ ﺗﻮ ﮐﺎﺭ
ﻧﻪ ﺑﯿﺎﺭﻩ
ﺣﺴﺮﺕ ﻫﺎﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﺁﺏ ﻧﺒﺎﺕ ﻗﯿﭽﯽ ﻓﺮﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ
ﮔﻔﺖ : ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺎﺩﺭ ؟ ﺁﻫﺎﻥ
ﺟﻮﻧﻢ ﻭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻪ ، ﺍﻭﻥ ﺯﻣﻮﻥ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻻﻥ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﻧﺒﻮﺩ .
ﺑﺎﺯﯼ ﻣﺎ ﯾﻪ ﻗﻞ ﺩﻭ
ﻗﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﻫﺎﻡ ﺍﻟﮏ ﺩﻭ ﻟﮏ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﻨﮓ ﺳﻨﮓ ﻫﺎﯼ ﯾﻪ ﻗﻞ
ﺩﻭ ﻗﻞ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﻧﻮﺍﯾﯽ
ﺣﺎﺝ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﺍ
ﺭﯾﺨﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ :
ﺗﻮ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ، ﺯﺷﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎ
ﮔﻔﺘﻢ : ﺁﺧﻪ ....
ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﻫﯿﺲ ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﺵ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﻪ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﻘﺪ ، ﺣﺎﺟﯽ ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺎﻣﺮﺯ ، ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩ ﻭ
ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺭﻭ ﻃﺎﻗﭽﻪ،
ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ، ﻧﻨﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ :
ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﻮ
ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺎﻣﺮﺯ ، ﮔﻔﺖ ﻫﯿﺲ ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭼﯿﻪ؟ ﻋﺎﺩﺕ
ﻣﯿﮑﻨﯽ
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﺑﺪﻧﯿﺎ ﺍﻭﻣﺪ؛ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﻫﺎﺕ ﻭ ﺩﺍﯾﯽ ﺧﺪﺍﺑﯿﺎﻣﺮﺯﺕ؛
ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﺍﯾﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺎﺟﯽ ﻣﺮﺩ . ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ ﻣﺎﺩﺭ ، ﺗﺎ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﻋﺎﺷﻘﺶ
ﺑﺸﻢ ، ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ
ﻣﺮﺩ. ﻧﻪ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻈﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻧﻪ ﯾﻪ ﺧﺮﺍﺳﻮﻥ . ﯾﻌﻨﯽ
ﺍﻭﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ، ﻣﯽ
ﮔﻔﺘﻢ : ﺍﻗﺎ ﻣﻨﻮ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﯼ ؟ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻫﯿﺲ ، ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﺯﻥ
ﻫﯽ ﺑﺮﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ .
ﻣﯽ ﺩﻭﻧﯽ ﻧﻨﻪ ، ﻋﯿﻦ ﯾﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﮔﻞ ﻧﺸﺪﻩ ، ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺶ
ﻻﯼ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻭ ﺧﺸﮑﻮﻧﺪﻧﺶ
ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ، ﺍﺷﮑﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎﺭﻗﺪﺵ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺁﺥ
ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ
ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﻨﻢ ﻭﻟﯽ ﻧﺸﺪ ﻧﻨﻪ. ﺍﻭﻧﻘﺪﻩ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﯾﻪ ﺩﻣﭙﺨﺘﮏ
ﺭﺍ ﻟﺐ ﺭﻭﺩﺧﻮﻧﻪ
ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ ، ﻧﺸﺪ. ﺩﻟﻢ ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﮕﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ،
ﻭﻟﯽ ﻧﮕﻔﺖ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﻪ
ﺩﻟﻢ ﻣﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﻡ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ، ﺑﮕﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ ﻭﻟﯽ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﮕﻪ.
ﮔﺎﻫﯽ ﻭﻗﺘﺎ ﯾﻮﺍﺷﮑﯽ
ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮﺩ ، ﺯﯾﺮ ﭼﺎﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﮑﻦ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ
ﺁﯼ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪ ، ﺁﯼ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪ .
ﺩﻟﻢ ﻟﮏ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺳﻪ ﯾﮏ ﯾﻪ ﻗﻞ ﺩﻭ ﻗﻞ ﻭ ﻧﻮﻥ ﺑﯿﺎﺭ ﮐﺒﺎﺏ ﺑﺒﺮ
ﻭﻟﯽ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ
ﺣﺎﺟﯽ ﻗﺪ ﻫﻤﻪ ﻫﯿﮑﻞ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ، ﺍﮔﻪ ﻣﯿﺰﺩ ﺣﮑﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ
ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ
ﯾﮑﺒﺎﺭ ﮔﻔﺘﻢ ، ﺁﻗﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﻓﺮﺵ ﺑﻨﺪﺍﺯﯾﻢ ﺭﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻮﻡ ﺷﺎﻡ
ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ ؟ ﮔﻔﺖ : ﻫﯿﺲ ،
ﺩﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻋﯿﺎﻝ ، ﻫﻤﯿﻨﻤﻮﻥ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ
ﺷﻢ.
ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﻭﻥ ﺩﻭﺭ ﺩﻭﺭﺍ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻣﯽ
ﺩﻭﻧﯽ ﻧﻨﻪ ، ﺑﭽﻪ ﮔﯽ
ﻧﮑﺮﺩﻡ ، ﺟﻮﻭﻧﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﺮﺩﻡ. ﯾﻬﻮ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﻡ ، ﭘﯿﺮ .
ﭘﺎﺷﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺁﺥ ﻧﻨﻪ ، ﭘﺎﻫﺎﻡ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ، ﻫﺮ ﭼﯽ
ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ .
ﺁﺧﯿﺶ ﺧﺪﺍ ﻋﻤﺮﺕ ﺑﺪﻩ ﻧﻨﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻓﻤﻮ
ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ ﻭ ﻧﮕﻪ ﻫﯿﺲ .
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺗﺎﺭﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ، ﺣﺴﺮﺕ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﺯﺩﻡ ﻭ
ﺭﺳﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺍﺵ .
ﻫﺸﺘﯽ ، ﻭﺷﮕﻮﻥ ، ﯾﻪ ﻗﻞ ﺩﻭﻗﻞ ، ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻭ ...
ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﻮﻥ ﺣﺎﻻ ﺑﺸﮑﻦ ﺑﺰﻥ ، ﺑﺰﺍﺭ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﯽ .
ﮔﻔﺖ : ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﺎﺩﺭ ، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺎﻡ ﺩﯾﮕﻪ ﺟﻮﻥ ﻧﺪﺍﺭﻥ ؟
ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﯼ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﻭ ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﻭﻟﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ
ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ
ﺧﻨﺪﻩ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺁﺭﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﻮﻥ، ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﯿﺲ
ﻧﮕﯿﺪ . ﺑﺰﺍﺭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻦ . ﺑﺰﺍﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻦ . ﺁﺭﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﯿﺲ
ﻧﮕﻮ ، ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ " ﻫﯿﺲ " ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺩ...
