اگر انسان ها تا ابد زندگی می کردند ،

اگر انسان‌ها تا ابد زندگی می‌کردند ،
اگر پیر نمی‌شدند ، اگر بدون مردن ، همیشه سالم در این جهان زندگی می‌کردند ، خیال می‌کنی هرگز به خود زحمت فکرکردن به چیزهایی را می‌دادند که الان ذهن شان را مشغول کرده ؟!
منظورم این است که ما دربارهٔ همه چیز فکر می‌کنیم ،
تقریباً همه چیز ، فلسفه ، روان‌شناسی ، منطق ، دین ، ادبیات ...

فکر می‌کنم اگر چیزی به نام «مرگ» وجود نداشت ،
افکار پیچیده اینچنینی هرگز به وجود نمی‌آمد …
انسانها باید به طور جدی ، به معنی زنده بودنشان و اینک اینجا بودنشان فکر کنند ، چون می‌دانند که روزی خواهند مرد . درست است ؟
اگر قرار بود برای همیشه زنده بمانیم ، چه کسی به معنای زنده بودن فکر می‌کرد ؟ چه اهمیتی داشت ؟
یا حتی اگر برای کسی اهمیتی داشت ،
احتمالاً فقط فکر می‌کردند :
«خوب کلی وقت دارم ، بعداً بهش فکر می‌کنم»
ولی ما نمی‌توانیم تا بعد صبر کنیم …
باید همین لحظه به آن فکر کنیم ...
هیچ‌کس نمی‌داند قرار است چه اتفاقی بیفتد …

ما مرگ را برای رشد کردن لازم داریم …
مرگ ، این موجود عظیم و نورانی است که هر چه بزرگ‌تر و نورانی‌تر باشد ، ما را دیوانه‌وارتر مشتاق فکر کردن دربارهٔ چیزها می‌کند ...

#هاروکی_موراکامی