آنقدر به حوالی بی کسی نزدیک شده ام ،

آنقدر به حوالی بی کسی نزدیک شده ام ،
که دیگر هیچ چیز ,
رعب انگیز نیست..

که چه فرقی دارد
تبعه آغوش دیازپام شوم ،
یا با آرشیو پیامک های تو , بیست سوالی بازی کنم ...

وقتی می دانم
ارزش ستاره ,
به سهیل بودنش است ...
در آرزوی درک تلسکوپی می مانم ،
که دوری ات را به نگاهم نزدیک بین کند ...

گاهی باید به قصد توضیح بنویسم ：
که تمام فاصله ها ،
از آغوش تو ،
تا تمام من ،
اشتباهی قد کشیده اند ...

و دست من نیست ،
اگر این سایه به برکت چهار دیوار زبان نفهم در خودش دق مرگ شده است ...

بی کسی یعنی
من از خدا هم انتظار معجزه ندارم ،
وقتی که تو خدای منی ,
و تمام معجزه هایت را در چنته نگه داشتی ...

فقط بدان ،
این شهر وقتی مرا با تو دیده ،
هیچ دو نفری را ،
آدم پیاده روی های مشترک حساب نمی کند ...

و من بعد از تو ،
تن به خیابان هایی نمی دهم ،
که عابرانش س ک س را به عشق تر جیح می دهند ...

فقط قول بده ،
این نوشته ها هر روز سر ساعت ,
به وقت قرص هایت بخوانی ...
و من هم قول می دهم ،
آنقدر خیابان ها را جابه جا بروم ،
تا هیچ وقت گذرم به خاطراتمان نیفتد ...

بگذار غرورم ،
در تمام کوچه پس کوچه های این شهر ،
هر روز بدون تو بشکند ...

من تنهایی ام را بعد از تو  به هیچ کس حواله نخواهم داد ...