گاهی مجبورم بپذیرم جای خالی آدمهایی که باید باشند و نیستن

گاهی مجبورم بپذیرم جای خالی آدمهایی که باید باشند و نیستند. باید محکم تر از دیروزهایم قدم بردارم، باید سکوتم را فقط در تنهایی شب بشکنم، باید به آرامی به نجوای شبانه بپردازم، باید کم کم این را بدانم.
هستند کسانی که می آیند و نمی مانند، هستند آدم هایی که بدون اجازه وارد زندگی ات میشنوند، بدون خداحافظی هم می روند.
باید بدرقه کردن را بیاموزم، باید بدانم که دوستت دارم ها فقط زبانی هستند برای غرق کردن تو در دریای خیالت، قربان صدقه های بی جانی که فقط جانت را میگیرند. با طناب همان خاطراتی که تو یک به یک بنام او گره زده ای، کم کم یاد خواهم گرفت که میتوانم از پس تمام اینها بر بیایم. چرا که من باید قهرمان زندگی خودم باشم تا اینکه بخواهم از کسی قهرمان بسازم که لایق قهرمانی نیست...