به قدر یک فنجان چای دو نفره صبر کن

به قدر یک فنجان چای دو نفره صبر کن 
بی آنکه نگران نگاه خیس من باشی 
دمی آسوده نفس بکش 
بی آنکه دلواپس قلب خاموش من باشی
پنجره دلتنگی هایم را رو به خواستنت بسته ام 
اشتباه شیرین دلم را به رخ این بغض سنگین نکش
بگذار و برو بی آنکه نگران دلی باشی که بی صدا 
در پس ثانیه های دوست داشتنت تباه شد
قصه ی غریبی نیست 
تکرار خواستن ها و نداشتن ها 
قصه ی دلهای همیشه تنها 
فنجان چایت که به پایان رسید 
آخرین خط این قصه را ناتمام بگذار و برو
...