معمولی نمی خندید...

معمولی نمی خندید...
خندیدنش را باید ثبت می کردم،
تا زمانی اگر دلهره جانم را گرفت،
نگاه به لبخندش آرامم کند!

لحظه به لحظه اش،
همه چیزش انگار فرق داشت
لحظه به لحظه اش را باید ثبت می کردم
که حالا که نیست، هنوز هم
دلیلی بود برای "لبخند"!

اشکال ما آدمهاست
پیش بینی نمی کنیم رفتن کسی را.
همهء آدمها یڪ روز می توانند برای
همیشه بروند و نفهمیم.

کنار هر کسی که هستید،
نوش جانتان لبخند...
حال دلتان همیشه خوب...
لحظه به لحظهء حال خوبتان را ثبت کنید اما
شاید سال ها بعد،
دلتان تنگ همین روزها باشد و
هیچ چیز برایتان نمانده باشد...
شاید سال ها بعد،
هیچ دلیلی پیدا نشود برای "لبخند"...
از کانال من در تلگرام بازدید بفرمائید*
https://telegram.me/monlightyy/foad