تو را به اندازه ی تمام بوق های تلفن که پایشان انتظار صدای

تو را به اندازه ی تمام بوق های تلفن که پایشان انتظار صدایت را کشیدم دوستت دارم...
به اندازه ی تمام پیام هایی که لابلای روزمرگی های این روزهای آخر گمشان کردی دوستت دارم
تو را به وسعت دوستت دارم هایی که مابین قلب و تارهای صوتی ام گیر کرد و هرگز نواخته نشد،دوستت دارم...
به قدر این فاصله ی دور و نحس پیش آمده بین قلب هایمان دوستت دارم....
و‌ چه فاصله ی طولانی ایست...
تو را به اندازه ی تمام این جوانی کردن ها و بی خیالیمان،
به میزان این کوته فکری که گمان میکنیم ثانیه ها باز میگردند،دوستت دارم...
من تو را قدر نفس های عمیق روزهای حسرت از دست دادن همدیگر،قدر اشک ها،بغض ها،
قدر دلتنگی ها،قدر دلتنگی ها،قدر دلتنگی ها
دوستت دارم...
من تو را دوستت دارم
چه بی هوا...
چه بی دلیل...
و چه بچگانه دوستت دارم....