من نگرانِ فردای توام...

من نگرانِ فردای توام...
که وقتی سرِ ظهرِ یک روز زمستانیِ سرد
به خانه برمیگردی
و کسی نباشد که در را برایت باز کند...
دلم میگیرد برایت که باید نهارت که احتمالا از رستورانی،
جایی سرِ راهت خریده ای را روی پله ها بگذاری
و در را با کلید باز کنی...
من نگرانِ غروب هایِ جمعه یِ سی و چند سالگیِ توام
که قرار است تویِ بالکن خانه ات،
درسکوت چای بنوشی
و هیچ اتفاقِ خوبی نباشد
که دلت به افتادنش گـرم باشد...
من دلم برای عصرهایِ پنجاه سالگیت میگیرد...
میدانی عصر هایِ پنجاه سالگی یعنی چه؟
یعنی تنهایی بیشتـر از همیشه تویِ ذوقت بزند،
یعنی هیچ آدمی دور و برت
نباشد که قرص هایت را یادآوری کند
یا فشارخونت را بگیـرد
و حواسش باشد چایی ات را با قند نخـوری...
من دلم برایِ تنهایی هایِ تـو،
برایِ شب هایی که مـرا نداری میگیرد...
شب هایی که به جایِ پنج انگشـتِ من
که باید لا به لایِ سیاهِ موهایِ موج دارت بپیچد،
مجبوری قرص هایِ آرامبخش بخـوری
که خواب را به خمارِ عسلیِ چشم هایت بیاورد...
عزیزِ من...
دلم میگیرد
برایِ عسلِ چشمهایِ غمگینت
اگـر تلخ شود...
اگـر روحش بپرد...
اگر نبیـند...
دلم میگیرد
برایِ بمِ صدایِ عجیبت
وقتی که دیگـر از زورِ غصه درنیاید،
شعـر نخواند...
دلم برایت میگـیرد...
برایِ همه یِ روزهایی که قرار است
من را نداشته باشی...
من ساعتِ قرص هایت را،
حتی قرص هایِ خودم را هم اگر فراموش کنم
رگِ خوابِ دلت را محال است...
بفهم عزیزِ دور ...
عزیزِ مغـرور...
نگرانم...
نگـرانِ فرداهایی که مـرا نداری...!