مثل باد سرد پاییز غم لعنتی به من زد

مثل باد سرد پاییز غم لعنتی به من زد
حتی باغبون نفهمید...
که چه آفتی به من زد
رگ و ریشه هام سیاه شد،
تو تنم جوونه خشکید
اما این دل صبورم به غم زمونه خندید
آسمون مست جنونی
آسمون تشنه ی خونی
آسمون مست گناهی
آسمون چه رو سیاهی
اگه زندگی عذابه یه حبابه روی آبه
من به گریه هام میخندم
می گم این همش یه خوابه
آسمون تو مرگ عشقو
توی یاخته هام نوشتی
این یه غم نامه ی تلخه
که تو سرتا پام نوشتی
من به لحظه ی شکستن
اگه نزدیک اگه دورم
از ترحم تو بیزار..که خودم سنگ صبورم
آسمونم پیشم شکستی
من دیگه رو پام میمونم
منو از تنم بگیری تو یادها میمونم
آسمون تیشت شکسته
من دیگه رو پام می مونم
منو از تنم بگیری
تو هوای اون میمونم!!!