من اصولا آدم زودرنجی نیستم ولی بعضی چیزا، یهویی خیلی خیلی

من اصولا آدم زودرنجی نیستم ولی بعضی چیزا، یهویی خیلی خیلی ناراحتم می‌کنه جوری که جبران مافات میشه یه جورایی! برای همین همیشه تلاش می‌کنم سنجیده رفتار کنم و حرفی نزنم یا عکس العملی نشون ندم که بعدا با خودم بگم چرا فلان کارو کردم و بخوام بخاطرش اعصابمو تا چند روز خرد کنم... اما گاهی وقتا، همه چی دست من نیست، همیشه فقط از کارایی که خودم کردم، به هم نمی‌ریزم.دیگران و عوامل خیلی زیاد دیگه هستن که می‌تونن در من احساس بدی ایجاد کنن و حالمو بد.
تا جایی که بتونم، سعی می‌کنن بابت رفتار اشتباه دیگران، خودمو سرزنش نکنم ولی نمیشه بعضی وقتا؛ رفتار اونا، کارای منم تحت الشعاع قرار میده و باعث میشه از من هم اشتباهی سر بزنه.
ولی خب... باید قبول کرد که بعضی چیزا اجتناب ناپذیره و من به تنهایی نمی‌تونم همه چیزو بسیج کنم که درست رفتار کنن یا حداقل حس بدی در من ایجاد نکنن.
این واقعیت رو هم باید پذیرفت که بالاخره همه انسانیم و ممکنه اشتباه کنیم ولی غمباد گرفتن و زمان حال رو بخاطر گذشته از دست دادن، اشتباه دومیه که توجیه و بخششی نداره چون همون زمان رو میشد گذاشت و به موضوع منطقی فکر کرد و نقاط قوت و ضعفشو دراورد واسه دفعه بعد؛ که اگه این کار انجام نشه چه بسا که اشتباه دوباره تکرار شه، حس بد قبلی باز هم منتقل بشه و این یعنی از دفعه قبل تا حالا، مجموع پیشرفت نه تنها صفر بوده، بلکه منفی بوده...
هرچند که اطمینان از اینکه کار خودت درسته و همه تلاشتو کردی، باعث میشه اثر تخریبی اشتباه دیگران رو به حد قابل ملاحظه‌ای کاهش بده!
آرام. ۹۸/۴/۱۸