آدمی متشکل از حرف های نگفته ی بسیار است که تلنبار می شود

آدمی متشکل از حرف‌های نگفته‌ی بسیار است که تلنبار می‌شود در گلو انقدر می ماند که درد بی درمان می‌گیرد بعدها دکترها می‌گویند سرطان است!
سرطان نیست خوره ی روح است شبیه یک موش که گیر می‌کند در یک چهارمتری پر از سوراخ و برای فرار کردن هی می دود هی می دود
این حرف‌ها هی از ذهن به چشم
از چشم به دهان
از دهان بر می‌گردد به گلو
از گلو به قلب و تکثیر می‌شود به مانند سلول های بنیادی
حرف های به جامانده که گفتنش آسان نیست و به سختی زاییدن بچه‌ای از دهان است کم کم شخص بیمار را ناتوان کرده، و او را از پای در می‌آورد
به این گونه که بیمار تمایل شدیدی به حرف زدن دارد، مقابل دیگران می‌نشیند اما فقط نگاه می‌کند
سرانجام بعد از گشتن های بسیار و نیافتن آدمی مناسب برای شنیدن
او را درحالی که زل زده به دیوار اتاقش و در ذهن خود هی نشخوار می‌کند می‌یابید
متاسفانه در این قسمت شخص گرفتار، در ذهن خود مشغول به زندگی است
زندگی خیالی او آنقدر ادامه می‌یابد که فقط شنونده می‌شود و حرف ها گوله گوله از حلق به میان شکم می‌رود و راه باز می‌کند به اندام‌ها
که در دنیای واقعی می‌گویند فلانی سرطان گرفته است
و به این گونه با حرف ها، دروغ ها، نگفتن ها، قضاوت ها، نبودن ها یک انسان را به کام نیستی می‌بریم...!!
#فائزه_شبانی