صورتِ آفتاب سوخته ، چشم هایِ خسته و لب هایِ بی رنگ و ترک

صورتِ آفتاب سوخته ، چشم هایِ خسته و لب هایِ بی رنگ و ترک خورده ام را برایِ بار چندم در آینه ی پر از لکه ی رو به رویم نظاره میکنم . فکر میکنم من هم دوست داشتم شبیه به تک تک دخترانِ هم سن و سالم کمی بیشتر هوایِ خودم را داشته باشم و یا در کم توقع ترین حالتِ ممکن دلم بخواهد حتی گاه به گاه اولویتِ زندگیِ خودم باشم ، خودم را صبح به صبح لااقل نزدیک به آن چیزی که میخواهم ببینم. سر خوشانه لباس های رنگ به رنگ بخرم و بیخیالِ این که " بد است " ، " زشت است " ، " دختر را چه به این کارها " در خیابان ها با لبخند قدم بزنم. یا این که با رفقایِ همیشه همراهم تمامِ پاساژ های شهر را بی ترس و واهمه زیرِ پاهایم تمام کنم و طبقِ مدِ روز و رنگِ سال لباس بخرم و روسری و مانتو ام یک رنگ باشند و به قولی " به هم بیایند " !
دوست می‌داشتم اولویتِ زندگیِ خودم باشم ! مثلا وقتی میانِ هزار کار گیج مانده ام کوچک ترین درخواستِ اطرافیانم را با جان و دل نپذیرم ! .. وقتی خودم غمگینم بیخیالِ حالِ دلِ این و آن شوم ، با چشم هایِ خیسم دروغکی نگویم " عالیم ، اصلا از این بهتر نمیشم " ! زورکی نخواهم به این و آن بفهمانم که به یادتان هستم ، تا آن ها هم با بی تفاوتی و رد شدنشان از کنارم فریاد کنند هستی که هستی ! گاهی برایِ خودم هم کادو بخرم ، دستِ خودم را هم بگیرم و به یکی از بهترین کافه هایِ شهر بروم ، به دلگیری هایِ من هم توجهی نشان بدهم .. زورکی به خودم هم یادآور شوم که چقدر دل نگرانِ من هستم ! کمی خودم را هم دوست داشته باشم ! راهِ دوری نمیرود .. ! 💔
#پرنیا_خنجری