آخرین نامه ویرجینیا وولف به همسرش بوده، براش نوشته که بیش

آخرین نامه ویرجینیا وولف به همسرش بوده، براش نوشته که بیشترین شادی رو از اون دریافت کرده و مهربون ترین بوده براش. گاهی به این فکر میکنم، و به تمام کسانی که نتونستن افسردگی رو شکست بدن و در آخر، خودشون رو پایان دادن.
به اینکه تو نامه ی آخرشون گروه یا فرد خاصی رو خطاب قرار دادن و ازشون تشکر کردن.
اینکه با وجود عشق و محبتی که از بیرون دریافت میکردن، سیاهچال افسردگی همه رو درون خودش میبلعیده؛
به تفاوتی که وجود داره، که غیرافسرده ها محبت ها و دوست داشتن ها رو دریافت میکنن و همون سرپا نگهشون میداره.
به وولف هایی که میگن “بیش از این توان مبارزه ندارم”، به اینکه چرا، به چه هدف آدمیزاد انقدر پیچیده ست که ممکنه دیگه تحمل یک لحظه زندگی کردن هم نداشته باشه.
بعد من در حالی که به تقویم رومیزی نگاه میکنم، و منتظر قرار آخر هفته ام و با تصور خنده و خوشیِ احتمالیِ خودمون خنده میاد رو لبم ؛ با خودم میگم که بهتره هرگز ویرجینیا وولف ها رو درک نکنم.
#شاید_مرگ_آرزوی_کسی_باشد

پ.ن:ازین نگاها 😍 💚 🍃