این دود سیه فام که از بام وطن خاست

این دود سیه فام که از بام وطن خاست
ازماست که‌ بر ماست

وین شعله سوزان که برآمد ز چپ و راست
ازماست که‌ بر ماست

جان گر به لب ما رسد، از غیر ننالیم
با کس نسگالیم

از خویش بنالیم که جان سخن اینجاست
ازماست که‌ بر ماست

یک‌ تن چو موافق شد یک دشت سپاه‌ است
با تاج وکلاهست

ملکی چو نفاق آورد او یکه و تنها
ازماست که‌ بر ماست

ماکهنه چناریم که از باد ننالیم
بر خاک ببالیم

لیکن چه کنیم‌، آتش ما در شکم ماست
ازماست که‌ بر ماست

اسلام گر امروز چنین زار و ضعیف است
زین قوم شریفست

نه جرم ز عیسی نه تعدی زکلیساست
ازماست که‌ بر ماست

ده سال به یک مدرسه گفتیم و شنفتیم
تا روز نخفتیم

وامروز بدیدیم که آن جمله معماست
ازماست که‌ بر ماست

گوییم که بیدار شدیم‌! این چه خیالست‌؟
بیداری ما چیست‌؟

بیداری طفلی است که محتاج به‌ لالاست
ازماست که‌ بر ماست

از شیمی و جغرافی و تاربخ‌، نفوریم
از فلسفه دوریم

و ز قال و اِن قلت‌، به هر مدرسه غوغاست
ازماست که‌ بر ماست

گویند بهار از دل و جان عاشق غربیست
یاکافر حربی است

ما بحث نرانیم در آن نکته که پیداست
ازماست که‌ بر ماست

ملک الشعرای بهار