چه بَسا دَرد

چه بَسا دَرد
دَر این خانه
سُکونت دارَد
دِل هَرکَس
به طَریقی
سَرِ صُحبَت دارَد
ما به آن شاعر بیچاره چِقَدر خَندیدیم
آن که گُفت:
دَرد هَمان لحظه که لَبخند زَنی می آید