جای خالی آدم ها خیلی پررنگ تر از حضورشونه. روزها می گذره

جای خالی آدم‌ها خیلی پررنگ‌تر از حضورشونه. روزها می‌گذره و به این فکر نمی‌کنیم که حضور یه نفر تو زندگیمون چقدر مهم و بزرگه. تا وقتی نباشه، به هردلیلی. نباشه و‌ اون موقع‌س که جای خالیش نور تیز آفتاب سرظهر می‌زنه توو چشمت. هرجایی که باهاش رفته بودی، هرکاری که می‌کرده حتی کارهای روزمره‌ش پر می‌کنه زندگیت رو، غافل از اینکه انقد برات عادی شده بوده این چیزها که خیلی‌وقت‌ها نمی‌دیدیشون.اون حالتی که موهاش رو از جلوی صورتش کنار می‌زده، اون چشمایی که سرت رو میاوردی بالا می‌دیدی دارن نگاهت می‌کنن و با یه لبخند ردشون می‌کردی؛ صدای خنده‌های پشت تلفن و ..
وقتی عادت می‌کنی به چیزی، یادت میره چقدر مهمه برات. وقتی عادت میکنی به بودن کسی تو روزهات، عا‌دی شدن یواش یواش میاد خودش رو قاطی می‌کنه و مثل گرد و غبار می‌شینه رو تمام چیزایی که برات اهمیت داشتن.
نذارید آدم‌هایی که قلب زندگیتونن ، بودنشون براتون عادت شه؛ اینجوری شاید حسرت‌های زندگیمون کمرنگ‌تر بشن..