ای همهمه ی نامای خلوت اوهامای ماه دل افروزای شام سیه فامخورشیدم و خاموشدریایم و آرامچشمی

ای همهمه ی نام!
ای خلوت اوهام!

ای ماه دل افروز
ای شام سیه فام

خورشیدم و خاموش
دریایم و آرام

چشمی که جدا ماند
از شاخه ی بادام

اشکی که فرو ریخت
در آینه ی جام

نامم همه جا رفت
پیغام به پیغام

از قونیه تا بلخ
از تیمره تا شام

در گشت و گذارم
از عقل به اوهام

نزدیکم و دورم
چون کفر به خیام

شایسته ی تحسین
سیلی خور دشنام

بازیچه ی تـقدیر
فرسوده ی ایام

پلکی بزن ای مرگ
تا پر کشم از بام