[دفترچه خاطراتش رو داد بهم و گفت واسم چند خط یادگاری بنوی

[دفترچه خاطراتش رو داد بهم و گفت واسم چند خط یادگاری بنویس... واسش نوشتم « هر آدمی که وارد زندگیمون میشه همراه خودش یه درس میاره. یه درس که تو هیچ کتابی نیست. یه درس که هیچ معلم و استادی نمی تونه یاد بده. فرقی نداره اون آدم خوب باشه یا بد، فرقی نداره پیر باشه یا جوون... هر آدمی با خودش یه درسی رو به زندگیمون اضافه می کنه که قبل از اون نمی دونستیم. اگه درس رو یاد بگیریم برنده ایم... حتی اگه اون آدم دیگه تو زندگیمون نباشه. اگه یاد نگیریم بازنده ایم حتی اگه اون آدم هنوز تو زندگیمون باشه »
چند دقیقه ای به نوشته م خیره بود و هیچی نمی گفت. انگار داشت با خودش مرور می کرد چه درس هایی رو از چه آدمایی یاد گرفته ... زیر لب می گفت و صداش رو می شنیدم. صبوری... فرق ظاهر و باطن آدم ها ... جنگیدن برای آرزوها... فرق بین حرف و عمل ... و و و
درس آدم های زندگیش رو که مرور کرد بهم گفت تو چی از من یاد گرفتی؟ چه درسی رو آوردم تو زندگیت؟
دستش رو گرفتم و گفتم من با تو فهمیدم آدما جای خالی هم دیگه رو پُر نمی کنن. نه من می تونم جای کسی که نیست ر‌و برای تو پُر کنم... نه تو می تونی جای کسی که نیست رو برای من پُر کنی. از تو یاد گرفتم کسی که آدمِ زندگیم باشه دنبال پُر کردن جای خالی کسی نیست.چون جای خودش رو تو زندگیم پیدا می کنه. دستم رو فشار داد و گفت : پیداکردم]