‏« ﺑﻞﮐﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝِ ﺩﯾﮕﺮ ... ‏»

‏« ﺑﻞﮐﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝِ ﺩﯾﮕﺮ ... ‏»
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ،
ﺑﻞﮐﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝِ ﺩﯾﮕﺮ
ﻣﻮﻫﺎﯼ ﻧﻮﻩﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﯽﮐﻨﯽ
ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥِ ﭘﺎﯾﯿﺰﻭ ﺑﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﺷﺎﻋﺮﯼ ﻣﯽﺍﻧﺪﯾﺸﯽﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽﺍﺕ
ﻋﺎﺷﻖِ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ.
ﺷﺎﻋﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖﻣﻮﻫﺎﯼ ﺳﭙﯿﺪﺕ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺮﻑِ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﮐﻨﺪ
ﻭ ﺩﺭ ﭼﯿﻦِ ﺩﻭﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖﺣﺮﻭﻑِ ﻣﻘﺪﺱِ ﻧﻘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎﯼ ﮐﻬﻦ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺑﺪ ...
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ
ﺑﻞﮐﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝِ ﺩﯾﮕﺮ
ﺗﺮﺍﻧﻪﯼ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﺩﯾﻮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﻨﯿﺪ
ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﯼ ﻣﺮﻭﺭﯼ ﺑﺮ ﺗﺮﺍﻧﻪﻫﺎﯼ ﮐﻬﻦ ﺷﺎﯾﺪﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺧﻮﺍﻫﯽ ﺁﻭﺭﺩ
ﺳﻄﺮﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻠﻪﯼ ﯾﮏ ﻟﺐﺧﻨﺪ ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ.
ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ
ﻭ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ
ﺗﺎﺯﻩﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ...

*یغما گلرویی*