دوست داشتن تو تمامی ندارد

به شعر که می آیی شعر می شود ناب ترین مینشیند بر وجود آدمی وه چه زیباست شعری که از تو باشد موی تو اَبروی تو چَشمان تو بوسه های تو آغوش تو نفس های تو نوازش دستان تو همه اینها مثنوی هفتاد من را در خودشان دارند