قلبم بے تابانه بهانه ے ڪسے را میڪند ڪه بار سفر بسته و رفت

قلبم بے تابانه بهانه ے ڪسے را میڪند ڪه بار سفر بسته و رفته است.
رفته و چقدر زود از یاد برده ڪه
نگاهے بے صبرانه منتظر نگاه هاے اوست
ڪه چقدر آغوشے تشنه ے بغل هاے اوست
و این قلب دیوانه ے من باید رنج بڪشد و
صبورے ڪند.
تا از یاد ببرد صاحبش را.
تا عشقے ڪه سراسر وجودش را به لرزه  مے انداخت را فراموش ڪند.
و فراموش ڪند ڪه روزے ڪسے بود
ڪه برایش زندگے بود.