تو که دل را به چشم مهربانت آشنا کردی

تو که دل را به چشم مهربانت آشنا کردی
چرا در نیمه راه زندگی دستم رها کردی
مرا با این همه پرهیز و دوری با چه ترفندی
ز هر بندی رها کردی، به عشقت مبتلا کردی
رُبودی با نگاهی دین و ایمان مرا یکجا
دلم را بنده و درچشم جان، خود را خدا کردی
کنون یادت نمی آید من و احساس نابم را
خدا داند که بیرحمانه بر قلبم جفا کردی
مسافر بودی و همچون پرستو عاشق رفتن
مرا وابسته ی چشمان گمراهت چرا کردی؟
ومن هرشب به پرسشهای پر تکرار خود گویم
رهایش کن که خود دانی خطا کردی خطا کردی