ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺁﻥ ﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﺪﯾﻢ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ... ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ

ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﺁﻥ ﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﺪﯾﻢ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ
ﺗﻮ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺯ ﺩﻝ
ﻣﻦ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ...
ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻫﻢ ﺭﺍ
ﻣﻦ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﻧﺎﺏ
ﺗﻮ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ...
ﮐﺎﺵ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﺩﯾﻢ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻓﺮﺍﺭ
ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ...
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﻡ
ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ
ﻭ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﯽ ...
ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻢ ﮐﺮﺩﻡ
ﻭ ﺩﻝ ﭘﺮ ﺯ ﻣﻬﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﮐﺮﺩﻡ
ﻭ ﭘﻠﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺳﺪ ﻋﺸﻘﻢ ﮐﺮﺩﻡ...
ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﯼ
ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﺮﺍ
ﻭ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﯼ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻣﺮﺍ
ﻭ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﻦ ﮐﻢ ﮐﺮﺩﯼ ﺍﺷﮏ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ
ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺳﺪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ...
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﻡ
ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢ
ﻭ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﺑﺸﮑﺴﺘﻢ ...
ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﯼ
ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﺕ ﺭﺩ ﮐﺮﺩﯼ
ﻭ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍ ، ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺪ ﻣﺪ ﮐﺮﺩﯼ ...
ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﺁﻥ ﮔﺬﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﻭ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﻣﺎ ﺩﻝ ﻫﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﯾﻢ
ﻭﻟﯽ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ، ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﯾﻢ ...
ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﻮﺏ ، ﺁﻥ ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ
ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ
ﻭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻧﺒﻮﺩ ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ
ﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ
ﺣﺮﻑ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﺭ ﺑﻮﺩ ...
ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ، ﻗﺎﺑﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ
ﺣﯿﻒ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ