خسته نشدید از این همه لاشخور بودن

{خودشان زدند
از ما انتقام سردارشان را گرفتند
نخبه‌های ما را کشتند}

بوی خون
بوی جسد
بوی مورد علاقه‌ی کفتارها
همیشه این وقت‌ها
سر و کله‌ی شان پیدا می‌شود
سلبریتی
روشنفکر
فاحشه های دوزاری
زن باره های کراواتی


هشت سال با دست خالی جنگیدیم و خیسی شلوارتان را موقع خروج از پناهگاه به رویتان نیاوردیم
وسط فشار تحریم‌ها برق لوازم خودفروشی، عطر ادکلن های آنچنانی و اندام برجسته از زیر لباس های برندتان را نادیده گرفتیم
داعش که به چهل کیلومتری مرزهای کشور رسیده بود، نگذاشتیم آب در دل‌تان تکان بخورد. بی‌صدا جنگیدیم، تکه تکه شدیم، یتیم و بیوه شدیم؛ دم نزدیم که عیش و عرق و کباب میهمانی‌های شبانه‌ی تان بهم نخورد
سردارمان را که پاره جگرمان بود برای امنیت شما و موبلندهای چشم آبی قبله آمالتان اربا اربا تشییع کردیم و باز خفقان گرفتیم. طلبکاری نکردیم. حرف از خیانت آن‌ها که برایشان خشتک خود را پاره می‌کردید هم نزدیم...

حالا دست بر قضا در یک فقره جنگ الکترونیک رودست خورده‌ایم، صد و اندی شهید داده‌ایم،
زدیم و خوردیم!
چکاره حسنید که باید متلکهایتان را تحمل کنیم؟
صاحب عزایید؟
تا حالا کجا بودید؟
بار علمی امنیت این مملکت را به دوش کشیده‌اید؟
جان و تن داده‌اید؟
چه مرگتان است که این همه طلبکارید؟

خسته نشدید از این همه لاشخور بودن؟

همین! مال هیچکس نیست!