ما که می دانستیم ...

ما که می‌دانستیم ...
روزگار هیچگاه نخواهد گذاشت
آب خوش ازگلوی رویاهایمان پایین برود ...
چه درد بی درمانی گرفته بودیم
که این همه خاطره را زنجیر کردیم ...
به دست و پای زندگیمان ؟


// حال ما خوش بود
همچون پرندگانی بی سرپناه
که روی سیم های برق
عشق را آواز می دهند
و ناگهان باران... //