پَس از آفرینش آدم خدا گُــ ـفت به او: نازَنــ ـــینم آدَم

پَس از آفرینش آدم خدا گُــ ـفت به او: نازَنــ ـــینم آدَم....

با تـُــ ــو رازی دارَم !..



اندَکی پیشــــ ــتَر آی ..



آدم آرام و نجیب ، آمـَــــ ــد پیش !!.



... زیر چِشــــ ــمی به خدا می نِگَـــ ـــریست !..

محو لَبـــ ـخند غَم آلودِ خدا ! .. دلَش انگار گریســ ــــت .



نازنینم آدَم!!. قطره ای اشــ ـــک ز چَشمانِ خُداونــ ــد چکید !!!..

یاد من باش ... که بـَـــ ــس تنهایم !!.



بغض آدم ترکـــ ــید ، .. گونه هایش لــَـ ــرزید !!

به خدا گُـــ ــفت :

مَـــ ـــن به اَندازه ی ....

مَن به اندازه ی گُلــ ــــهایِ بهشت .....نه ...

به اندازه عـَـــ ــرش ..نَه ....نه

مَن به اندازه ی تنهاییــــ ـت ، ای هستی من ، .. دوســ ـــتدارَت هَستم !!

آدم ،.. کولــِــ ــه اش را برداشـ ـــت

خسته و سَخــ ـــت قَدم بر می داشــ ــت !...

راهی ظُلمــ ـــت پر شــ ــور زمین ..

طِفلکی بَنده غـَـ ـــمگین آدم!..

دَر میان لحظه ی جانـ ـــکاه ، هُـ ـــبوط ...

زیر لَبهـــ ـــای خدا باز شَــ ــنید ،...



نازَنیـــ ــنم آدم !... نه به اندازه ی تَنـــ ــهایی من ...

نه به اندازه ی عـَـ ـــرش... نه به اندازه ی گُلـــ ــهای بهشت



!... که به اندازه یک دانه گًنـــ ـــدُم ، تُو فَقـــ ـــط یادم باش !!!!



نازنیـــ ــنم آدم .... نَبـَــ ـــری از یادَم ؟؟!!!!..