جهان را بنگر

جهان را بنگر
سراسر
کِ بِ رخت رخوت خواب خراب خویش
از خود بیگانه است
وما را بنگر
بیدار،
کِ هشیواران غم خویشیم .
خشماگین وپرخاشگر
از اندوه تلخ خویش پاسداری می کنیم ،
نگهبان عبوس رنج خویشتنیم
تا از قاب سیاه وظیفه ئی
کِ بر گرد آن کشیده ایم
خطا نکند . وجهان را بنگر
جهان را ...
در رخوت معصو مانه خوابش
کِ از خود چه بیگانه است ! ماه میگذرد
در انتهای مدار سردش .
ما مانده ایم و
روز
نمی آید..