وقتی از نبودنت حرف میزنم، حرف یکساعت و دوساعت و یک روز و

وقتی از نبودنت حرف میزنم، حرف یکساعت و دوساعت و یک روز و یک هفته دلتنگی نیست...
وقتی از نبودنت مینویسم، حرف دستهایی است که بی اراده میرود سمت صندلی راننده ای که نیست...
وقتی از بودنت مینویسم، حرف سلفی های مکرر و قربان صدقه رفتنهای ادامه دار است...
وقتی از نبودنت مینویسم، حرف دلتنگیهای وقت و بی وقت، حرف بپوش آمدم ها، حرف چرا هنوز بیداری ها، حرف رسیدی خبرم کن هایی است که نیست...
وقتی از بودنت مینویسم حرف شبهایی است که در میانه تاریکی دلمان خوش بود به بودن همدیگر... همین که یکی هست... مهم نبود چقدر دور... مهم نفسهایی بود که گره خورده بود به بودنمان...
وقتی از نبودنت حرف میزنم، حرف ضمیرهای مفردی است که جمع بسته میشود... حرف عقل است و حساب و کتاب... حرف دودوتا چهارتاهایی که باید در محدوده تنگ دنیا بگنجد...
وقتی از بودنت حرف میزنم اما حرف ضمیرهای جمعی است که مفرد می‌شود. حرف دل است... حرف عشق است... حرف دوست داشتنی که در حریم چشم تنگ دنیا نخواهد گنجید...
و اما...
وقتی از بودن و نبودنت حرف میزنم، حرف اشکهای سر سجاده موقع افطار است...
حرف خدا پشت و پناهت ها...
حرف دعاهایی که بدرقه روزهای تنهاییت میشود...
همین
#من_نوشت: بیا بنشین... برایت چایی دم کرده ام...
به اندازه یک چایی خوردن دونفره و لب به افطار باز کردن بنشین...
#به_وقت_دلتنگی