بالاخره یاد می گیری

بالاخره یاد می گیری
رفتن اتفاقی ست اجتناب ناپذیر
و پر از منطق های محکم
و ماندن هراسی ست تکراری لابه لای امید های واهی
و پوسته نازک احساست
می شود سنگواره ای از تجربه ها
و دیگر نمی ترسی
و دیگر به صدای قدم های هیچکس
به خود نمیلرزی

((پریسا زابلی پور))