آدم ها ذرّه ذرّه محو می شوند...

آدم ها ذرّه ذرّه محو می شوند...
آرام ...
بی صدا ...
و تدریجی...
همان آدم هایی که هر از گاهی پیغام کوچکی برایت میفرستند...
بی هیچ انتظار جوابی...
فقط برایِ آنکه بگویند هنوز هستند...
برای آنکه بگویند هنوز هستی...
و هنوز برای آنها مهم ترینی...
همان آدم هایی که روزِ تولد تو یادشان نمی رود...
همان هایی که فراموش می کنند که تو هر روز خدا آنها را فراموش کرده ای...
همان هایی که برایت بهترین آرزوها را دارند ،
و می دانند در آرزوهای بزرگِ تو کوچکترین جایی ندارند...
همان آدم هایی که همین گوشه کنارها هستند ،
برای وقتی که دل تو پر درد می شود...
و چشمان تو پر اشک...
که ناگهان از هیچ کجا پیدایشان می شود ،
در آغوشت می گیرند و می گذراند غمِ دنیا را رویِ شانه هایشان خالی کنی...
همان هایی که لحظه ای پس از آرامشت ،
در هیچ کجای دنیای تو گم می شوند...
و تو هرگز نمی بینی ،
سینه ی سنگین از غمِ دنیا را با خود به کجا می برند...
همان آدم هایی که آنقدر در ندیدنشان غرق شده ای ،
که نابود شدن لحظه هایشان را ،
و لحظه لحظه نابود شدنشان را در کنار خودت نمی بینی...
همان هایی که در خاموشیِ غم انگیز خود ،
از صمیمِ قلب به جایِ چشمان تو می گریند...
روزی که بفهمی چقدر برای همه چیز دیر شده است...