خودخوری یعنی به صورت افراطی افسوس خوردن و برای سلول های خ
خودخوری یعنی به صورت افراطی افسوس خوردن و برای سلول‌های خسته‌ی ذهن، اندوه تراشیدن!
خودخوری یعنی خودت را سرزنش می‌کنی برای کارهای نکرده و مشغله‌های تلنبار شده و عملا هیچ کاری نمی‌کنی!
خودخوری یعنی حرص می‌‌خوری برای اتفاقات افتاده و نیفتاده، حرف‌های گفته و ناگفته و مسیرهای رفته و نرفته.
خود خوری یعنی خودت را مسئول همه چیز می‌دانی و از خودت بیش از ظرفیت توانت توقع داری. یعنی به خودت سخت می‌گیری برای اشتباهات بزرگ یا کوچکی که معمولا قابل اصلاح نیستند، یعنی با تیشه‌ی اتهام و سرزنش می‌افتی به ریشه‌های خودباوری و آرامشت. یعنی خودت را از درون متلاشی می‌کنی برای اتفاقات و مسائلی که از بیرون نگاه کنی، اصلا اهمیتی ندارند و آنقدر که تو داری بخاطرشان خودت را اذیت می‌کنی، با ارزش نیستند.
خود خوری یعنی به جهان و مسائل به صورت همه و هیچ و صفر یا صد نگاه کردن، یعنی حد وسط و امکان اشتباه و خطا برای خود یا دیگران قائل نبودن، یعنی انتظارات نامعقول از جهان داشتن.
باید رها کرد این تیشه‌‌های ویرانگر کمال‌طلبی و افسوس را و پذیرفت که چیزی که گذشت، گذشته و اتفاقی که افتاد، افتاده و باید به لحظه‌ی حال چشم داشت و عبور کرد. باید پذیرفت که همه چیز عالی و بی‌نقص نیست و قرار نیست همه چیز مطابق میل انسان پیش برود. باید جهان را باتمام نسبی بودن و احتمالات و فراز و فرودش پذیرفت و پذیرفت که هر آدمی مجاز است به اشتباه کردن و اشکالی ندارد اگر گاهی اشتباه کنی و اگر گاهی حوصله نداشته‌باشی و اگر گاهی گند بزنی به همه چیز.
اشکالی ندارد اگر ببازی و نداشته‌باشی و نرسی. اشکالی ندارد! همین که روزت را با ذهن و روانی آرام به پایان برسانی کافی‌ست، برای بردن و رسیدن و داشتن، همیشه وقت هست، مهم این است که برای هیچ داشتن و رسیدن و ممکن شدنی، خودت را از درون فرسوده و متلاشی نکرده‌باشی...
#نرگس_صرافیان_طوفان
@narges_sarrafian_toofan
خودخوری یعنی خودت را سرزنش می‌کنی برای کارهای نکرده و مشغله‌های تلنبار شده و عملا هیچ کاری نمی‌کنی!
خودخوری یعنی حرص می‌‌خوری برای اتفاقات افتاده و نیفتاده، حرف‌های گفته و ناگفته و مسیرهای رفته و نرفته.
خود خوری یعنی خودت را مسئول همه چیز می‌دانی و از خودت بیش از ظرفیت توانت توقع داری. یعنی به خودت سخت می‌گیری برای اشتباهات بزرگ یا کوچکی که معمولا قابل اصلاح نیستند، یعنی با تیشه‌ی اتهام و سرزنش می‌افتی به ریشه‌های خودباوری و آرامشت. یعنی خودت را از درون متلاشی می‌کنی برای اتفاقات و مسائلی که از بیرون نگاه کنی، اصلا اهمیتی ندارند و آنقدر که تو داری بخاطرشان خودت را اذیت می‌کنی، با ارزش نیستند.
خود خوری یعنی به جهان و مسائل به صورت همه و هیچ و صفر یا صد نگاه کردن، یعنی حد وسط و امکان اشتباه و خطا برای خود یا دیگران قائل نبودن، یعنی انتظارات نامعقول از جهان داشتن.
باید رها کرد این تیشه‌‌های ویرانگر کمال‌طلبی و افسوس را و پذیرفت که چیزی که گذشت، گذشته و اتفاقی که افتاد، افتاده و باید به لحظه‌ی حال چشم داشت و عبور کرد. باید پذیرفت که همه چیز عالی و بی‌نقص نیست و قرار نیست همه چیز مطابق میل انسان پیش برود. باید جهان را باتمام نسبی بودن و احتمالات و فراز و فرودش پذیرفت و پذیرفت که هر آدمی مجاز است به اشتباه کردن و اشکالی ندارد اگر گاهی اشتباه کنی و اگر گاهی حوصله نداشته‌باشی و اگر گاهی گند بزنی به همه چیز.
اشکالی ندارد اگر ببازی و نداشته‌باشی و نرسی. اشکالی ندارد! همین که روزت را با ذهن و روانی آرام به پایان برسانی کافی‌ست، برای بردن و رسیدن و داشتن، همیشه وقت هست، مهم این است که برای هیچ داشتن و رسیدن و ممکن شدنی، خودت را از درون فرسوده و متلاشی نکرده‌باشی...
#نرگس_صرافیان_طوفان
@narges_sarrafian_toofan
۷.۰k
۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۱
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.