خاطرم جمع است می خوانی به دقت نامه را...

می نویسم در میان بغض و حسرت ، نامه را

باز دلتنگت شدم ، بفرست دعوتنامه را

تا کبوترهای گنبد پستچی های منند

می رسانم آسمانی تر به دستت نامه را

شهر من از مشهدت دور است و نزدیک است دل

دل خودش می آورد گاهی به سرعت نامه را

گاه اشکی، گاه شوقی ، گاه شعر تازه ای

می نویسم باز هم در چند قسمت نامه را

کاش وقتی درد دلهایم به دستت می رسند

واکنی یک گوشه ی آرام و خلوت نامه را

عاقبت این سطرها با خط نستعلیق من

خواندنی تر می کند تا بی نهایت نامه را

غصّه های کوچکم را هم برایت گفته ام

خاطرم جمع است می خوانی به دقّت نامه را

خواب دیدم باز هم اردوی مشهد می برند

تا گرفتم از پدر دیشب رضایتنامه را

صبح شد، تب داشت، دیدم کنار بسترم

مادرم با گریه می خوانَد زیارتنامه را

🔅مریم کرباسی نجف آبادی