آدم که غمگین می شود خودش را جدا می کند از جمع

آدم که غمگین می شود خودش را جدا می کند از جمع

که مبادا آسیبی به خوشی های دیگران بزند
مورد فراموشی قرار می گیرد و تنهاتر و تنهاتر می شود
آنچنان در تنهایی خود غرق می شود که دیگر با هیچ تلنگری بر نمی خیزد
واین آغاز یک پایان است