طولانیه ولی ارزش خوندنو داره

طولانیه ولی ارزش خوندنو داره
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ(علی و مهناز)
ﭘﺲ ﺍﺯ ﮐﻠﯽ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﻡ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ
ﮐﺮﺩﻡ… ﻣﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮﻭ ﺑﻪ ﺣﺪ ﻣﺮﮒ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ
ﺳﺎﻻﯼ ﺍﻭﻝ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ…ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺪ
ﺳﺎﻝ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺑﭽﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ
ﻭﺿﻮﺡ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ…
ﻣﯽ ﺩﻭﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻢ…ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯽ
ﺩﻭﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺯ ﮐﺪﻭﻡ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ
ﻣﺎﺳﺖ…ﺍﻭﻻﺵ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺑﺪﻭﻧﯿﻢ… ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ
ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ… ﻋﺸﻘﻤﻮﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﯾﻪ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﮐﺎﻓﯿﻪ…ﺑﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﯾﻢ ﭼﯽ ﮐﺎﺭ؟…
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻮ ﮔﻮﻝ ﻣﯽ ﺯﺩﯾﻢ…
ﻫﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﻭﻥ… ﻫﺮ ﺩﻭﻣﻮﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ…
ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﺭﻭﺯ
ﻋﻠﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻣﻮ
ﮔﻔﺖ… ﺍﮔﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ …ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ
ﮐﻨﯽ؟…ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺷﮏ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ
ﺩﻭﺳﺶ ﻧﺪﺍﺭﻡ…ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ…ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮﻡ
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ
ﺗﻮ ﺭﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﻂ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﮑﺸﻢ… ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ
ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ
ﺭﺍﺣﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ…
ﮔﻔﺘﻢ : ﺗﻮ ﭼﯽ؟ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ؟
ﮔﻔﺘﻢ :ﺁﺭﻩ…ﺍﮔﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ… ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎﺭ
ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺑﺮﮔﺸﺖ… ﺯﻝ ﺯﺩ ﺑﻪ ﭼﺸﺎﻡ… ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ
ﺷﮏ ﺩﺍﺭﯼ؟…ﻓﺮﺻﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﻭ
ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻋﻮﺽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ…
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺭﻭ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﺷﺪ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪ
ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻡ ﺍﻭﻥ
ﻫﻨﻮﺯﻡ ﻣﻨﻮ ﺩﻭﺱ ﺩﺍﺭﻩ…
ﮔﻔﺘﻢ :ﭘﺲ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﯽ ﺭﯾﻢ ﺁﺯﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻩ…
ﮔﻔﺖ: ﻣﻮﺍﻓﻘﻢ… ﻓﺮﺩﺍ ﻣﯽ ﺭﯾﻢ…
ﻭ ﺭﻓﺘﯿﻢ…ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻢ ﻣﺚ ﺳﯿﺮ ﻭ ﺳﺮﮐﻪ
ﻣﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ…ﺍﮔﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻋﯿﺐ ﺍﺯ ﻣﻦ
ﺑﻮﺩ ﭼﯽ؟…ﺳﺮ
ﺧﻮﺩﻣﻮ ﺑﺎ ﮐﺎﺭ ﮔﺮﻡ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﻓﺮﺻﺖ
ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺪﻡ…
ﻃﺒﻖ ﻗﺮﺍﺭﻣﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺁﺯﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻩ… ﻫﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ
ﺍﻭﻥ…ﻫﺮ ﺩﻭ ﺁﺯﻣﺎﯾﺶ ﺩﺍﺩﯾﻢ…ﺑﻬﻤﻮﻥ
ﮔﻔﺘﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺣﺎﺿﺮﻩ…
ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻭﺍﺳﻤﻮﻥ ﻗﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ…
ﺍﺿﻄﺮﺍﺑﻮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺳﻮﻥ ﺗﻮ ﭼﻬﺮﻩ
ﻫﺮﺩﻭﻣﻮﻥ ﺩﯾﺪ…ﺑﺎ
ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﯾﻢ
ﮐﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺯﻣﺎﯾﺶ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﻭﻣﻤﻮﻥ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ…
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﺳﯿﺪ… ﻋﻠﯽ ﻣﺚ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﻓﺖ ﺳﺮ
ﮐﺎﺭ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺯﻣﺎﯾﺸﻮ
ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ…ﺩﺳﺘﺎﻡ ﻣﺚ ﺑﯿﺪ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ… ﺩﺍﺧﻞ
ﺍﺯﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻩ ﺷﺪﻡ…
ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺍﻭﻣﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ… ﺍﻣﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭ…ﺍﺯﻡ ﭘﺮﺳﯿﺪ
ﺟﻮﺍﺑﻮ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﺯﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ…ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺯ ﻣﻨﻪ…
ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺍﺯ
ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺑﻮﺩ… ﯾﺎ ﺍﺯ
ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ… ﺭﻭﺯﺍ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﻭ ﻋﻠﯽ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ
ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﻭ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﻣﯽ
ﺷﺪ… ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺻﺒﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺭﻓﺘﺎﺭﺍﺵ ﻃﺎﻕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ… ﺑﻬﺶ
ﮔﻔﺘﻢ :ﻋﻠﯽ… ﺗﻮ
ﭼﺘﻪ؟ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ… ؟
ﺍﻭﻧﻢ ﻋﻘﺪﻩ ﺷﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﺩﻭﺱ ﺩﺍﺭﻡ
ﻣﻬﻨﺎﺯ… ﻣﮕﻪ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﭼﯿﻪ؟…ﻣﻦ
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﯽ ﺑﭽﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ…
ﺩﻫﻨﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ…ﭼﺸﺎﻡ ﭘﺮﺍﺷﮏ… ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ
ﺧﻮﺩﺕ ﮔﻔﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺭﻩ ﻣﻨﻮ
ﺩﻭﺱ ﺩﺍﺭﯼ…ﮔﻔﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮﯼ ﺑﺨﺎﻃﺮﻡ ﻗﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﺭﻭ
ﺑﺰﻧﯽ… ﭘﺲ ﭼﯽ ﺷﺪ؟
ﮔﻔﺖ: ﺁﺭﻩ ﮔﻔﺘﻢ…ﺍﻣﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ… ﺍﻻﻥ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ… ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻢ…
ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺤﺜﻮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻡ… ﭘﯽ ﯾﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﯽ
ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﯾﻪ ﺩﻝ ﺳﯿﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ…ﻭ
ﺍﺗﺎﻗﻮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻡ…
ﻣﻦ ﻭ ﻋﻠﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﺩﯾﻢ…ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻋﻠﯽ
ﺍﺣﻀﺎﺭﯾﻪ ﺍﻭﺭﺩ ﺑﺮﺍﻡ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ
ﻃﻼﻗﺖ ﺑﺪﻡ… ﯾﺎ ﺯﻥ ﺑﮕﯿﺮﻡ… ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺧﺮﺝ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻭ
ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺪﻡ… ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍ ﺗﻮ ﻭﺍﺳﻪ
ﺧﻮﺩﺕ…ﻣﻨﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﻡ…
ﺩﻟﻢ ﺷﮑﺴﺖ… ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ
ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﯼ ﻗﺸﻨﮕﺶ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ
ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ… ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﭘﺎ ﺯﺩﻩ…
ﺩﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻡ ﻟﺒﺎﺳﺎﻣﻮ ﭘﻮﺷﯿﺪﻣﻮ ﺳﺎﮐﻤﻢ
ﺑﺴﺘﻢ… ﺑﺮﮔﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺯﻣﺎﯾﺶ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮﯼ
ﺟﯿﺐ ﻣﺎﻧﺘﻮﺍﻡ ﺑﻮﺩ…
ﺩﺭﺵ ﺍﻭﺭﺩﻡ ﯾﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺭﻭﺵ ﻭ ﻫﺮ
ﺩﻭ ﺭﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﻠﺪﻭﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ…ﺍﺣﻀﺎﺭﯾﻪ
ﺭﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻪ ﺯﺩﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ…
ﺗﻮﯼ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻮﺩﻡ:
ﻋﻠﯽ ﺟﺎﻥ… ﺳﻼﻡ…
ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﭘﺎﯼ ﺣﺮﻓﺖ ﻭﺍﺳﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﻣﻨﻮ ﻃﻼﻕ
ﺑﺪﯼ…ﭼﻮﻥ ﺍﮔﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻭ ﻧﮑﻨﯽ ﺧﻮﺩﻡ
ﺍﺯﺕ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﻢ…
ﻣﯽ ﺩﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ… ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺍﯾﻦ ﺣﻘﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ
ﻣﯽ ﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﻧﻤﯽ
ﺷﻪ ﺟﺪﺍ ﺷﻢ…ﻭﻗﺘﯽ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺯﻣﺎﯾﺸﺎﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ
ﮐﻪ ﻋﯿﺐ ﺍﺯ ﺗﻮﺋﻪ…ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ﺍﻭﻥ ﻗﺪﺭ
ﺑﺮﺍﻡ ﺑﯽ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ
ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺮﮔﻪ ﺭﻭ ﻫﻤﻮﻥ ﺟﺎﭘﺎﺭﻩ ﮐﻨﻢ…
ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺑﻪ
ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻪ…
ﺗﻮﯼ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ… ﺍﻣﻀﺎ… ﻣﻬﻨﺎﺯ