*ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ، ﭼﻬﺮﻩ ﻱ ﻭﻳﻼ ﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻧﻤﻲ ﺑ
*ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ، ﭼﻬﺮﻩﻱ ﻭﻳﻼﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻧﻤﻲﺑﺮﻡ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣـﺎﻩ ﮐـﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﻲ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﮐﻨﻢ، ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻭﻳﻼﻥ ﻣﻲﺍﻓﺘﻢ ...
ﻭﻳﻼﻥ ﭘﺘﻲ ﺍﻑ، ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ ﺩﺑﻴﺮﺧﺎﻧﻪﻱ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎ، ﺟﺰ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻧﺪﮎ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﻱ ﻫﻴﭻ ﻋﺎﻳﺪﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻭﻳﻼﻥ، ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺟﻴﺒﺶ ﭘﺮ ﻣﻲﺷﺪ، ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻲﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ...
ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﮐﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮏ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ، ﺑﻪﺭﺍﺣﺘﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪﮔﻲ ﺟﻴﺐ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻘﻮﻗﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﭙﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻭﻳﻼﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﮐﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺶ ﺗﻪ ﻣﻲﮐﺸﻴﺪ، ﻧﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺮﮒ ﻣﻲﮐﺸﻴﺪ، ﻧﻴﻤـﻲ ﺍﺯ ﻣـﺎﻩ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺧﻮﺵ...
ﻣﻦ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﻭﻳﻼﻥ ﻫﻢﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪﻡ، ﺍﻭ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺁﺯﮔﺎﺭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﮐـﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﺷﺪﻡ،ﻭﻳﻼﻥ ﺭﻭﻱ ﺳﮑﻮﻱ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺑﻴﺮﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺮﮒ ﻣﻲﮐﺸﻴﺪ. ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﮐﻨﻢ.
ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮐﻠﻲ ﺣﺮﻑ ﻣﻔﺖ ﺯﺩﻥ، ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺳﻌﻲ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲﺍﺵ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ؟
ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻳﺎﺩﻡ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ. ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩﺍﻱ ﻣﺘﻌﺠﺐ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻭ ﺍﺻﻴﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﮐﺪﺍﻡ ﻭﺿﻊ؟
ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻡ. ﻫﻤﻴﻦﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻦﮐﻪ ﺣﺮﮐﺘﻲ ﮐﻨﻢ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ:
ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﺼﻒ ﺍﺷﺮﺍﻓﻲ، ﻧﺼﻒ ﮔﺪﺍﻳﻲ!!!
ﻭﻳﻼﻥ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ، ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:
ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺮﮒ ﺍﺻﻞ ﮐﺸﻴﺪﻱ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ !
ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﺎﮐﺴﻲ ﺩﺭﺑﺴﺖ ﮔﺮﻓﺘﻲ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ !
ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻳﮏ ﮐﻨﺴﺮﺕ ﻋﺎﻟﻲ ﺭﻓﺘﻲ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ !
ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻏﺬﺍﻱ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﻱ ﺧﻮﺭﺩﻱ؟**ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ**ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﭘﻮﻟﺘﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺸﻘﺖ ﻫﺪﻳﻪ ﺧﺮﻳﺪﻱ ﺗﺎ ﺳﻮﺭﭘﺮﺍﻳﺰﺵ ﻛﻨﻲ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ !**ﮔﻔﺖ: ﺍﺻﻼ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻱ؟**ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ
ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺴﮑﻮ ﻣﻮﻧﺪﻱ ﺧﻮﺵ ﺑﮕﺬﺭﻭﻧﻲ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ !
ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮﺕ، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮐﺮﺩﻱ؟
ﺑﺎ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﻲ ﮔﻔﺘﻢ: ﺁﺭﻩ، ...... ﻧﻪ، ..... ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ !!!
ﻭﻳﻼﻥ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮﺭ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﮐﺮﺩ. ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺗﺤﻘﻴﺮﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ....
ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﮐﺮﺩﻡ، ﻣﺮﺩﻱ ﺟﺬﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻡ، ﻭﻳﻼﻥ ﺟﻠﻮﻳﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﮐﺴﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭﻳﻼﻥ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺮﮔﻲ ﺗﻌﺎﺭﻓﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺟﻤﻠﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ. ﺟﻤﻠﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﺯﻧﺪﮔﻲﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻠﻲ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ.
ﻭﻳﻼﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﻣﻲﺩﻭﻧﻲ ﺗﺎ ﮐﻲ ﺯﻧﺪﻩﺍﻱ؟
ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ: ﻧﻪ !
ﻭﻳﻼﻥ ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺳﻌﻲ ﮐﻦ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﺼﻒ ﻣﺎﻩ ﺭﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮐﻨﻲ*
*
ﻫﺮ 60 ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺍﻱ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ، ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻲ، ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻳﻚ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻴﮕﺮﺩﺩ
**ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ، ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻦ، ﺳﺮﻳﻊ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻦ، ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺑﺒﻮﺱ، ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺵ، ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ﺑﺨﻨﺪ، ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻜﻦ**
ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻔﺮﺳﺖ، ﺣﺘﻲ ﻣﻦ*
ﻭﻳﻼﻥ ﭘﺘﻲ ﺍﻑ، ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ ﺩﺑﻴﺮﺧﺎﻧﻪﻱ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎ، ﺟﺰ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻧﺪﮎ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﻱ ﻫﻴﭻ ﻋﺎﻳﺪﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻭﻳﻼﻥ، ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺟﻴﺒﺶ ﭘﺮ ﻣﻲﺷﺪ، ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻲﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ...
ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﮐﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮏ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ، ﺑﻪﺭﺍﺣﺘﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪﮔﻲ ﺟﻴﺐ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻘﻮﻗﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﭙﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻭﻳﻼﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻱ ﮐﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺶ ﺗﻪ ﻣﻲﮐﺸﻴﺪ، ﻧﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺮﮒ ﻣﻲﮐﺸﻴﺪ، ﻧﻴﻤـﻲ ﺍﺯ ﻣـﺎﻩ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺧﻮﺵ...
ﻣﻦ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﻭﻳﻼﻥ ﻫﻢﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪﻡ، ﺍﻭ ﺳﻲ ﺳﺎﻝ ﺁﺯﮔﺎﺭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﮐـﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﺷﺪﻡ،ﻭﻳﻼﻥ ﺭﻭﻱ ﺳﮑﻮﻱ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺑﻴﺮﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺮﮒ ﻣﻲﮐﺸﻴﺪ. ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﮐﻨﻢ.
ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮐﻠﻲ ﺣﺮﻑ ﻣﻔﺖ ﺯﺩﻥ، ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺳﻌﻲ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲﺍﺵ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ؟
ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻳﺎﺩﻡ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ. ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩﺍﻱ ﻣﺘﻌﺠﺐ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻭ ﺍﺻﻴﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﮐﺪﺍﻡ ﻭﺿﻊ؟
ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻡ. ﻫﻤﻴﻦﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻦﮐﻪ ﺣﺮﮐﺘﻲ ﮐﻨﻢ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ:
ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﺼﻒ ﺍﺷﺮﺍﻓﻲ، ﻧﺼﻒ ﮔﺪﺍﻳﻲ!!!
ﻭﻳﻼﻥ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ، ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:
ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺮﮒ ﺍﺻﻞ ﮐﺸﻴﺪﻱ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ !
ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﺎﮐﺴﻲ ﺩﺭﺑﺴﺖ ﮔﺮﻓﺘﻲ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ !
ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻳﮏ ﮐﻨﺴﺮﺕ ﻋﺎﻟﻲ ﺭﻓﺘﻲ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ !
ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻏﺬﺍﻱ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﻱ ﺧﻮﺭﺩﻱ؟**ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ**ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﭘﻮﻟﺘﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺸﻘﺖ ﻫﺪﻳﻪ ﺧﺮﻳﺪﻱ ﺗﺎ ﺳﻮﺭﭘﺮﺍﻳﺰﺵ ﻛﻨﻲ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ !**ﮔﻔﺖ: ﺍﺻﻼ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻱ؟**ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ
ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺴﮑﻮ ﻣﻮﻧﺪﻱ ﺧﻮﺵ ﺑﮕﺬﺭﻭﻧﻲ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ !
ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮﺕ، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮐﺮﺩﻱ؟
ﺑﺎ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﻲ ﮔﻔﺘﻢ: ﺁﺭﻩ، ...... ﻧﻪ، ..... ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ !!!
ﻭﻳﻼﻥ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮﺭ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﮐﺮﺩ. ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺗﺤﻘﻴﺮﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ....
ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﮐﺮﺩﻡ، ﻣﺮﺩﻱ ﺟﺬﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻡ، ﻭﻳﻼﻥ ﺟﻠﻮﻳﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﮐﺴﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭﻳﻼﻥ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺮﮔﻲ ﺗﻌﺎﺭﻓﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺟﻤﻠﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ. ﺟﻤﻠﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﺯﻧﺪﮔﻲﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻠﻲ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ.
ﻭﻳﻼﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﻣﻲﺩﻭﻧﻲ ﺗﺎ ﮐﻲ ﺯﻧﺪﻩﺍﻱ؟
ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ: ﻧﻪ !
ﻭﻳﻼﻥ ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺳﻌﻲ ﮐﻦ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﺼﻒ ﻣﺎﻩ ﺭﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮐﻨﻲ*
*
ﻫﺮ 60 ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺍﻱ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ، ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻲ، ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻳﻚ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻴﮕﺮﺩﺩ
**ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ، ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻦ، ﺳﺮﻳﻊ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻦ، ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺑﺒﻮﺱ، ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺵ، ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ﺑﺨﻨﺪ، ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻜﻦ**
ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻔﺮﺳﺖ، ﺣﺘﻲ ﻣﻦ*
۲.۶k
۰۱ آبان ۱۳۹۲
دیدگاه ها (۱۰)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.