ﺗﺮس و اﺿﻄﺮاب ﺗﻤﻮم وﺟﻮدم رو ﭘﺮﮐﺮدﻩ ﺑﻮد.ﻧﮑﻨﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺳ
ﺗﺮس و اﺿﻄﺮاب ﺗﻤﻮم وﺟﻮدم رو ﭘﺮﮐﺮدﻩ ﺑﻮد.ﻧﮑﻨﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺳﻮرن ﺑﯿﺎرﻩ.اوﻧﻢ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ دارﯾﻢ ﺑﻪ
ﻫﻢ ﻣﯽ رﺳﯿﻢ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت.ﺧﺪاﯾﺎ ﺳﻮرﻧﻢ رو ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم. ﺗﻮ ﺗﻤﻮم ﻃﻮل راﻩ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﻮرن ﺑﺎ
ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر.دل ﺷﻮرﻩ ﺑﺪی داﺷﺘﻢ.از ﺳﺎﻋﺖ 5 ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﻧﮕﺮﻓﺖ.ﻫﺮ وﻗﺖ
ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﻣﯽ زدم ﮔﻮﺷﯿﺶ ﺑﻮق ﻣﯽ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد.ﺗﺮس اﻣﻮﻧﻢ رو ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮد.ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم
ﭼﻄﻮری وﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ رﺳﯿﺪم ﺧﻮﻧﻪ.ﺗﻤﻮم ﻣﺎﺟﺮا رو ﺑﺮای ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن و ﻏﺰل ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم.ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻫﺎش
ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻮﺷﯽ زﻧﮓ ﻣﯽ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﺑﺮﻧﻤﯽ داﺷﺖ. ﮐﻞ ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو راﻩ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ.ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﻋﺮق
ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد.ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد.ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد.ﺑﺎ دو رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ
ﺧﻮردم.ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻮاب داد. ﺑﻠﻨﺪﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﺑﺎ. - اﻟﻮ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟ - ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻋﺴﻞ دﺧﺘﺮﻣﻨﻪ
- ﭼﯽ؟ - ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ ﮐﺠﺎ؟ - اﻻن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ - ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻣﯿﺎﯾﻢ اوﻧﺠﺎ ﻣﻤﻨﻮن. ﻋﺴﻞ:ﺑﺎ..ﺑﺎ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ ﺑﺎﺑﺎ دﺳﺘﯽ
ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎی ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﯿﺶ ﻓﺮو ﮐﺮد. اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺗﻮ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎﺑﺎ:ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ
ﺳﻮرن ﯾﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدﻩ دﺳﺘﺶ آﺳﯿﺐ دﯾﺪﻩ.آوردﻧﺶ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ..... ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺳﺮ ﺧﻮردم.ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺮد
ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ اون ﻏﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش واﺳﻪ ﯾﻪ آﺳﯿﺐ دﯾﺪﮔﯽ دﺳﺖ ﺳﺎدﻩ ﻧﺒﻮد.ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﻓﺘﺎدﻩ
ﺑﻮد.ﺣﺘﻤﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﭼﺮا ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دﺧﺘﺮش ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ روز ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯾﺶ
ﺑﺎﯾﺪ داﻣﺎد ﺗﺼﺎدف ﮐﻨﻪ. ﺑﺎﺑﺎ:ﻏﺰل ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯿﺎ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻮ آﻣﺎدﻩ ﮐﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﺧﻮدم دوﯾﺪم ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻢ و ﻣﺎﻧﺘﻮ
ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ دوﯾﺪم ﺑﯿﺮون. ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم ﻏﺰل ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ دوﯾﺪ اراﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون ﻏﺰل:ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺎم
ﺑﺎﺑﺎ:ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد دﺧﺘﺮم ﻏﺰل:ﺑﺰارﯾﺪ ﺑﯿﺎم اﮔﺮ ﻋﺴﻞ ﭼﯿﺰﯾﺶ ﺑﺸﻪ... ﺑﺎﺑﺎ:ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ.ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎﻫﻢ ﻣﺮاﻗﺐ
ﺧﻮدت ﺑﺎش ﻣﺎ زود ﻣﯿﺎﯾﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺑﻐﺾ راﻫﯿﻤﻮن ﮐﺮد. ﺳﺮم رو ﭼﺴﺒﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺗﻮ دﻟﻢ ﻫﺮ
ﭼﯽ دﻋﺎ ﮐﻪ ﺑﻠﺪﺑﻮدم ﺧﻮﻧﺪم و از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﻮرﻧﻢ رو ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ ﺑﺪﻩ. ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن
دوﯾﺪﯾﻢ ﺳﻤﺖ اورژاﻧﺲ. ﺑﺎﺑﺎ:ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ.آﻗﺎی ﺳﻮرن ﺻﺎدﻗﯽ ﮔﻔﺘﻦ آوردﻧﺶ اﯾﻨﺠﺎ... ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺳﺮﯾﻊ
اﺳﻢ رو ﺗﺎﯾﭗ ﮐﺮد.ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﮐﻪ اروم اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:ﺑﺨﺶ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻫﺎی وﯾﮋﻩ.اﻧﺘﻬﺎی
راﻫﺮو ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ ﺑﺨﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﯿﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻏﺰل دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ.ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﺳﻤﺖ
اﻧﺘﻬﺎی راﻫﺮو دوﯾﺪم.دﯾﮕﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﺑﺎﺑﺎ دارم ﻟﻮ ﻣﯽ رم و اﯾﻦ ﮐﺎرا زﺷﺘﻪ.ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ
ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻤﺶ دارﻩ از دﺳﺘﻢ ﻣﯽ رﻩ اﺧﺮ راﻫﺮو ﺳﺮوش و ﻣﺘﯿﻦ رودﯾﺪم. ﻣﺘﯿﻦ و ﺳﺮوش ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ دﺳﺖ
دادﻧﺪ. ﻋﺴﻞ:ﻣﺘﯿﻦ ﺳﻮرن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ﭼﺶ ﺷﺪﻩ؟ ﻣﺘﯿﻦ اروم ﻣﻦ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻏﺰل ﮔﻔﺖ:ﻣﯽ ﺷﻪ ﯾﻪ
ﻟﯿﻮان آب ﺑﺮاش ﺑﯿﺎرﯾﺪ؟ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ زدم ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﺘﯿﻦ و ﮔﻔﺘﻢ:ﻣﺘﯿﻦ ﻣﯽ ﮔﻢ ﺳﻮرن ﭼﺸﻪ؟زﻧﺪﻩ اس؟
ﺳﺮوش ﻧﮕﺎﻩ آروم و ﭘﺮ از ﻏﻤﺶ رو ﺑﻬﻢ دوﺧﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﻮی ﮔﻔﺖ:زﻧﺪﻩ اس ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﯿﺪ داداﺷﻢ رو
ﻣﺘﯿﻦ:آﺑﺠﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ وﻟﯽ ﻗﻮل ﺑﺪﻩ آروم ﺑﺎﺷﯽ؟ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺳﺮم رو اروم ﺗﮑﻮن دادم.ﻫﻨﻮز ﺟﺎری ﺷﺪن اﺷﮏ رو
ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم رو ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﺘﯿﻦ:ﻣﺎﻧﯽ ﺳﻮرن رو ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد.اﯾﻦ و ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﻧﻪ؟ ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن
دادم و ﺑﯿﻨﯿﻢ روﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم. ﻣﺘﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﮔﻔﺖ:آدم ﻫﺎی ﻣﺎﻧﯽ وﻗﺘﯽ ﺳﻮرن ﺗﻮی راﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺎد
ﺗﻬﺮان واﺳﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری از ﺳﺮﮐﺎر ﺧﺎﻧﻮم....راﺳﺘﯽ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻗﺮارﻩ ﺑﯿﺎد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻧﻪ؟آﺧﺮ ﺳﺮ ﮔﻔﺖ؟ ﭘﻮزﺧﻨﺪی
زدم و ﮔﻔﺘﻢ:ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ ﻣﺘﯿﻦ:ﺳﻮرن از ﺑﺲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺷﺐ اول زﻧﮓ زد و ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ. ﺳﺮم رو
ﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﮔﻔﺘﻢ:داﺷﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟ ﻣﺘﯿﻦآﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:ﺗﻮی راﻩ ﯾﻪ ﺟﺎی ﺧﻠﻮت ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ
ازش رد ﻣﯽ ﺷﺪﻩ ﺳﻮرن ﭘﻨﭽﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ...ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺦ ﻣﯽ اﻧﺪازن ﺳﺮ راﻫﺶ و ﭘﻨﭽﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو.وﻗﺘﯽ
ﭘﯿﺎدﻩ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ اوﻣﺪﻩ.ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﭘﺸﺖ ﻣﯽ رﯾﺰن ﺳﺮش و اوﻧﻘﺪری ﻣﯽ زﻧﻨﺶ ﮐﻪ از
ﺣﺎل ﻣﯽ رﻩ و رو ﺑﻪ ﻣﻮت ﻣﯽ ﺷﻪ.اوﻧﻘﺪری ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻣﺮدﻩ و وﻟﺶ ﮐﺮدن و رﻓﺘﻦ.ﻣﺎ
ﺳﻮرن رو ﺟﻮری ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻧﻔﻬﻤﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻟﺠﺒﺎزﻩ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ
ﮐﺮد.وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺟﻮش ﻣﯿﺎرﻩ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻦ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺮن و ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ اون اﺗﻔﺎق واﺳﻪ ﺳﻮرن
.ﻣﯽ اﻓﺘﻪ. وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻦ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻮرن رو ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن
.اﺷﮏ ﻫﺎم ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر و اروم روی ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯽ ﻟﻐﺰﯾﺪ.ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ اﺷﮏ ﻫﺎم رو ﭘﺎک ﮐﺮدم.رو ﺑﻪ ﺳﺮوش ﮔﻔﺘﻢ
ﻋﺴﻞ:ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ؟ ﺳﺮوش:ﺑﺎﺷﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ راﻩ اﻓﺘﺎدم ﻟﺒﺎس ﻣﺨﺼﻮص رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ...ﺳﺮوش ﻫﻢ
ﺑﺎﻫﺎم اوﻣﺪ. ﭘﺸﺖ اون ﻫﻤﻪ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎی ﺑﺮﻗﯽ ﻣﺮدی ﺧﻮاﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد.ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺣﺎﻻ زﻧﺪﮔﯿﺶ
ﺑﻪ اون دﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ داﺷﺖ. ﺻﻮرت ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺑﺎ ﺟﺬﺑﻪ اش ﭘﺮ از زﺧﻢ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺑﺰرگ ﺑﻮد.ﭘﺮ از ﺧﺮاش و
ﭼﺴﺐ زﺧﻢ...دﺳﺘﺎش ﺑﺎﻧﺪ ﭘﯿﭽﯽ ﺷﺪﻩ. رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ. ﺳﺮوش:زﯾﺎد ﺟﻠﻮ ﻧ
ﻫﻢ ﻣﯽ رﺳﯿﻢ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت.ﺧﺪاﯾﺎ ﺳﻮرﻧﻢ رو ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم. ﺗﻮ ﺗﻤﻮم ﻃﻮل راﻩ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﻮرن ﺑﺎ
ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر.دل ﺷﻮرﻩ ﺑﺪی داﺷﺘﻢ.از ﺳﺎﻋﺖ 5 ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﻧﮕﺮﻓﺖ.ﻫﺮ وﻗﺖ
ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﻣﯽ زدم ﮔﻮﺷﯿﺶ ﺑﻮق ﻣﯽ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد.ﺗﺮس اﻣﻮﻧﻢ رو ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮد.ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم
ﭼﻄﻮری وﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ رﺳﯿﺪم ﺧﻮﻧﻪ.ﺗﻤﻮم ﻣﺎﺟﺮا رو ﺑﺮای ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن و ﻏﺰل ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم.ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻫﺎش
ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻮﺷﯽ زﻧﮓ ﻣﯽ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﺑﺮﻧﻤﯽ داﺷﺖ. ﮐﻞ ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو راﻩ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ.ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﻋﺮق
ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد.ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد.ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد.ﺑﺎ دو رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ
ﺧﻮردم.ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻮاب داد. ﺑﻠﻨﺪﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﺑﺎ. - اﻟﻮ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟ - ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻋﺴﻞ دﺧﺘﺮﻣﻨﻪ
- ﭼﯽ؟ - ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ ﮐﺠﺎ؟ - اﻻن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ - ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻣﯿﺎﯾﻢ اوﻧﺠﺎ ﻣﻤﻨﻮن. ﻋﺴﻞ:ﺑﺎ..ﺑﺎ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ ﺑﺎﺑﺎ دﺳﺘﯽ
ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎی ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﯿﺶ ﻓﺮو ﮐﺮد. اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺗﻮ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎﺑﺎ:ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ
ﺳﻮرن ﯾﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدﻩ دﺳﺘﺶ آﺳﯿﺐ دﯾﺪﻩ.آوردﻧﺶ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ..... ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺳﺮ ﺧﻮردم.ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺮد
ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ اون ﻏﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش واﺳﻪ ﯾﻪ آﺳﯿﺐ دﯾﺪﮔﯽ دﺳﺖ ﺳﺎدﻩ ﻧﺒﻮد.ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﻓﺘﺎدﻩ
ﺑﻮد.ﺣﺘﻤﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﭼﺮا ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دﺧﺘﺮش ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ روز ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯾﺶ
ﺑﺎﯾﺪ داﻣﺎد ﺗﺼﺎدف ﮐﻨﻪ. ﺑﺎﺑﺎ:ﻏﺰل ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯿﺎ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻮ آﻣﺎدﻩ ﮐﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﺧﻮدم دوﯾﺪم ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻢ و ﻣﺎﻧﺘﻮ
ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ دوﯾﺪم ﺑﯿﺮون. ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم ﻏﺰل ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ دوﯾﺪ اراﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون ﻏﺰل:ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺎم
ﺑﺎﺑﺎ:ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد دﺧﺘﺮم ﻏﺰل:ﺑﺰارﯾﺪ ﺑﯿﺎم اﮔﺮ ﻋﺴﻞ ﭼﯿﺰﯾﺶ ﺑﺸﻪ... ﺑﺎﺑﺎ:ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ.ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎﻫﻢ ﻣﺮاﻗﺐ
ﺧﻮدت ﺑﺎش ﻣﺎ زود ﻣﯿﺎﯾﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺑﻐﺾ راﻫﯿﻤﻮن ﮐﺮد. ﺳﺮم رو ﭼﺴﺒﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺗﻮ دﻟﻢ ﻫﺮ
ﭼﯽ دﻋﺎ ﮐﻪ ﺑﻠﺪﺑﻮدم ﺧﻮﻧﺪم و از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﻮرﻧﻢ رو ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ ﺑﺪﻩ. ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن
دوﯾﺪﯾﻢ ﺳﻤﺖ اورژاﻧﺲ. ﺑﺎﺑﺎ:ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ.آﻗﺎی ﺳﻮرن ﺻﺎدﻗﯽ ﮔﻔﺘﻦ آوردﻧﺶ اﯾﻨﺠﺎ... ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺳﺮﯾﻊ
اﺳﻢ رو ﺗﺎﯾﭗ ﮐﺮد.ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﮐﻪ اروم اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:ﺑﺨﺶ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻫﺎی وﯾﮋﻩ.اﻧﺘﻬﺎی
راﻫﺮو ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ ﺑﺨﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﯿﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻏﺰل دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ.ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﺳﻤﺖ
اﻧﺘﻬﺎی راﻫﺮو دوﯾﺪم.دﯾﮕﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﺑﺎﺑﺎ دارم ﻟﻮ ﻣﯽ رم و اﯾﻦ ﮐﺎرا زﺷﺘﻪ.ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ
ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻤﺶ دارﻩ از دﺳﺘﻢ ﻣﯽ رﻩ اﺧﺮ راﻫﺮو ﺳﺮوش و ﻣﺘﯿﻦ رودﯾﺪم. ﻣﺘﯿﻦ و ﺳﺮوش ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ دﺳﺖ
دادﻧﺪ. ﻋﺴﻞ:ﻣﺘﯿﻦ ﺳﻮرن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ﭼﺶ ﺷﺪﻩ؟ ﻣﺘﯿﻦ اروم ﻣﻦ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻏﺰل ﮔﻔﺖ:ﻣﯽ ﺷﻪ ﯾﻪ
ﻟﯿﻮان آب ﺑﺮاش ﺑﯿﺎرﯾﺪ؟ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ زدم ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﺘﯿﻦ و ﮔﻔﺘﻢ:ﻣﺘﯿﻦ ﻣﯽ ﮔﻢ ﺳﻮرن ﭼﺸﻪ؟زﻧﺪﻩ اس؟
ﺳﺮوش ﻧﮕﺎﻩ آروم و ﭘﺮ از ﻏﻤﺶ رو ﺑﻬﻢ دوﺧﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﻮی ﮔﻔﺖ:زﻧﺪﻩ اس ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﯿﺪ داداﺷﻢ رو
ﻣﺘﯿﻦ:آﺑﺠﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ وﻟﯽ ﻗﻮل ﺑﺪﻩ آروم ﺑﺎﺷﯽ؟ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺳﺮم رو اروم ﺗﮑﻮن دادم.ﻫﻨﻮز ﺟﺎری ﺷﺪن اﺷﮏ رو
ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم رو ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﺘﯿﻦ:ﻣﺎﻧﯽ ﺳﻮرن رو ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد.اﯾﻦ و ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﻧﻪ؟ ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن
دادم و ﺑﯿﻨﯿﻢ روﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم. ﻣﺘﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﮔﻔﺖ:آدم ﻫﺎی ﻣﺎﻧﯽ وﻗﺘﯽ ﺳﻮرن ﺗﻮی راﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺎد
ﺗﻬﺮان واﺳﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری از ﺳﺮﮐﺎر ﺧﺎﻧﻮم....راﺳﺘﯽ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻗﺮارﻩ ﺑﯿﺎد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻧﻪ؟آﺧﺮ ﺳﺮ ﮔﻔﺖ؟ ﭘﻮزﺧﻨﺪی
زدم و ﮔﻔﺘﻢ:ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ ﻣﺘﯿﻦ:ﺳﻮرن از ﺑﺲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺷﺐ اول زﻧﮓ زد و ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ. ﺳﺮم رو
ﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﮔﻔﺘﻢ:داﺷﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟ ﻣﺘﯿﻦآﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:ﺗﻮی راﻩ ﯾﻪ ﺟﺎی ﺧﻠﻮت ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ
ازش رد ﻣﯽ ﺷﺪﻩ ﺳﻮرن ﭘﻨﭽﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ...ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺦ ﻣﯽ اﻧﺪازن ﺳﺮ راﻫﺶ و ﭘﻨﭽﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو.وﻗﺘﯽ
ﭘﯿﺎدﻩ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ اوﻣﺪﻩ.ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﭘﺸﺖ ﻣﯽ رﯾﺰن ﺳﺮش و اوﻧﻘﺪری ﻣﯽ زﻧﻨﺶ ﮐﻪ از
ﺣﺎل ﻣﯽ رﻩ و رو ﺑﻪ ﻣﻮت ﻣﯽ ﺷﻪ.اوﻧﻘﺪری ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻣﺮدﻩ و وﻟﺶ ﮐﺮدن و رﻓﺘﻦ.ﻣﺎ
ﺳﻮرن رو ﺟﻮری ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻧﻔﻬﻤﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻟﺠﺒﺎزﻩ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ
ﮐﺮد.وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺟﻮش ﻣﯿﺎرﻩ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻦ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺮن و ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ اون اﺗﻔﺎق واﺳﻪ ﺳﻮرن
.ﻣﯽ اﻓﺘﻪ. وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻦ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻮرن رو ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن
.اﺷﮏ ﻫﺎم ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر و اروم روی ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯽ ﻟﻐﺰﯾﺪ.ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ اﺷﮏ ﻫﺎم رو ﭘﺎک ﮐﺮدم.رو ﺑﻪ ﺳﺮوش ﮔﻔﺘﻢ
ﻋﺴﻞ:ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ؟ ﺳﺮوش:ﺑﺎﺷﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ راﻩ اﻓﺘﺎدم ﻟﺒﺎس ﻣﺨﺼﻮص رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ...ﺳﺮوش ﻫﻢ
ﺑﺎﻫﺎم اوﻣﺪ. ﭘﺸﺖ اون ﻫﻤﻪ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎی ﺑﺮﻗﯽ ﻣﺮدی ﺧﻮاﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد.ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺣﺎﻻ زﻧﺪﮔﯿﺶ
ﺑﻪ اون دﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ داﺷﺖ. ﺻﻮرت ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺑﺎ ﺟﺬﺑﻪ اش ﭘﺮ از زﺧﻢ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺑﺰرگ ﺑﻮد.ﭘﺮ از ﺧﺮاش و
ﭼﺴﺐ زﺧﻢ...دﺳﺘﺎش ﺑﺎﻧﺪ ﭘﯿﭽﯽ ﺷﺪﻩ. رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ. ﺳﺮوش:زﯾﺎد ﺟﻠﻮ ﻧ
۱۸.۳k
۰۸ فروردین ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۶)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.