روزی مرد کوری روی پله های ساختمانی نشسته ،

روزی مرد کوری روی پله‌های ساختمانی نشسته ،

و کلاه و تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود . . . .

روی تابلو خوانده میشد:

من کور هستم لطفا کمک کنید . . . .

روزنامه نگارخلاقی از کنار او میگذشت . . . .

نگاهی به او انداخت . . . .

فقط چند سکه د ر داخل کلاه بود . . . .

او چند سکه داخل کلاه انداخت ،

و بدون اینکه از مرد کور اجازه بگیرد ،

تابلوی او را برداشت ان را برگرداند . . . .

و اعلان دیگری روی ان نوشت و تابلو را کنار پای او گذاشت و انجا را ترک کرد . . . .

عصر انروز روز نامه نگار به ان محل برگشت ،

و متوجه شد که کلاه مرد کور پر از سکه و اسکناس شده است . . . .

مرد کور از صدای قدمهای او خبرنگار را شناخت ،

و خواست اگر او همان کسی است که ان تابلو را نوشته بگوید ،

که بر روی ان چه نوشته است؟

روزنامه نگار جواب داد:

چیز خاص و مهمی نبود . . . .

من فقط نوشته شما را به شکل دیگری نوشتم . . . .

و لبخندی زد و به راه خود ادامه داد . . . .

مرد کور هیچوقت ندانست که او چه نوشته است ،

ولی روی تابلوی او خوانده میشد:

امروز بهار است، ولی من نمیتوانم آنرا ببینم !!!!!