بخونیم شاید یکم یچیزایی یادمون بیاد. ﭼﻤﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ

بخونیم شاید یکم یچیزایی یادمون بیاد. ﭼﻤﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻟﻤﻨﺪﺍﻥ ﻫﻢ، ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﮏ ﺳﺎﮎ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻗﺮﺁﻥ ﮐﻮﭼﮏ، ﮐﻤﯽ ﻧﺎﻥ ﺭﻭﻏﻨﯽ، ﺁﺑﻨﺎﺕ ﻗﯿﭽﯽ ﻭ ﮐﺸﻤﺶ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ، ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ : ﻣﺎﺩﺭ ﺟﻮﻥ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﻤﯿﺨﻮﺭﻡ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﻤﻮﻧﻢ، ﺩﻟﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﻧﻮﻩ ﻫﺎﻡ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ! ﮔﻔﺘﻢ : ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ، ﺩﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ، ﭼﺎﺩﺭﺗﻮﻥ ﻫﻢ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺳﺖ، ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ﮔﻔﺖ : ﮐﯿﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ؟ ﺍﻭﻧﺎ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ ﻣﻨﻮ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ! ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ : ﺁﺧﻪ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻣﺎﺩﺭﺟﻮﻥ، ﺁﺩﻡ ﺩﻕ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻫﺎ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﺻﻼ، ﺍﻭﻡ، ﺩﯾﮕﻪ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﻢ . ﺧﻮﺑﻪ ؟ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻤﻮﻧﻢ ؟ ﮔﻔﺘﻢ : ﺁﺧﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ، ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﯼ ﺁﻟﺰﺍﯾﻤﺮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯼ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮔﻔﺖ : ﻣﺎﺩﺭ ﺟﻮﻥ، ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﺳﺨﺘﻪ ﺭﻭ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﻗﺒﻮﻝ ﺗﻮ ﭼﯽ ؟ ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﯼ ﺩﺧﺘﺮﮐﻢ؟ ! ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪﻡ، ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺩﺍﺷﺖ، ﻫﻤﻪ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﻬﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﺜﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﺍﻭﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﻮﯾﺖ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﻭ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﻡ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ، ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ . ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻟﻤﻨﺪﺍﻥ، ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﯾﻢ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﭼﺮﻭﮐﯿﺪﻩ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ، ﺳﺎﮐﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺭﻭﻏﻨﯽ ﻭ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﺑﻨﺎﺕ ﻗﯿﭽﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ : ﺑﺨﻮﺭ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﻮﻥ، ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯼ ﻫﯽ ﺑﺴﺘﯽ ﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﯼ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﭼﺮﻭﮐﯿﺪﺷﻮ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﺩﺭ ﺟﻮﻥ ﺑﺒﺨﺶ، ﺣﻼﻟﻢ ﮐﻦ، ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻦ ﺍﺷﮑﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﺭﻭ ﺳﺮﯼ ﺍﺵ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﭼﯽ ﺭﻭ ﺑﺒﺨﺸﻢ ﻣﺎﺩﺭ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﯾﺎﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺩ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯿﮑﻨﻢ ! ﮔﻔﺘﯽ ﭼﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ؟ ﺁﻝ ﭼﯽ ... ﻃﺎﻗﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻭ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﻧﺠﯿﺐ ﻭ ﻣﻮﯼ ﺳﭙﯿﺪﺵ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﻟﺮﺯﺍﻧﺶ، ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﺎﻧﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯿﮕﻔﺖ : ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﭼﻪ ﻧﻌﻤﺘﯿﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﻟﺰﺍﯾﻤﺮ !! ﭘﺲ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺎﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻴﻢ هرکی مامانشو دوست داره کپی کنه!!!!!!