" در رواق رمضان "
" در رواق رمضان "
از آغاز حضور انسان در زمین، این دو پرسش مهم ذهن او را به خود مشغول کرد که «من کیستم؟ » و «خالق کیست؟ ». سپو س، آ نچه به اقتضای این دو پرسش مطرح شد، سؤالاتی از این قبیل بود که «« از کجا آمده ام؟ « ،» چرا آمده ام؟ » و «به کجا میخواهم بروم؟ ». اما توجه به خالق در رأس این جستجو قرار گرفت؛ زیرا یکی از نیازهای درونی انسان، میل طبیعی به پرستش بود که رفته رفته، منجر به انتخاب خدایان متعددی در طول تاریخ شد.
در قدم بعدی، اقدام به پرستش، زما نها و مکا نهایی خاص را به خود اختصاص داد و به این ترتیب، آتشکده ها برای آتش پرستی و معابد برای عبادت خدایانی دیگر بنا گذاشته شد. همچنین، پرستش خورشید و ماه و ... در روزهایی مشخص، باعث شد که این ایام
هفته به اسامی Monday, Sunday و ... )روز خورشید، روزماه و...( نا مگذاری شود
به تدریج و در میان برخی اقوام، در چنین روزهایی که روز خدا شناخته م یشد، انجام
هرگونه کار و فعالیتی که امری معنوی به شمار نم یرفت، ممنوع )حرام( شد. به نحوی
که در عهد عتیق، این دیدگاه به عنوان حکمی شرعی رسمیت یافت و به طور کلی، با
هدایت ادیان، برای کلیم یها روز شنبه، برای مسیحیان روز یکشنبه و برای مسلمانان روز جمعه تقدس پیدا کرد و با اندک تفاوتی به انجام امور معنوی اختصاص یافت؛ ضمن این
که برخی ما هها )به همین معنا( ماه حرام اعلام شد
علاوه بر این، در تمدنهای قدیم، برای هر یک از آ یینهای مذهبی، ایام مشخصی از سال برگزیده شد که برخی از آ نها، با گذشت زمان، به فرهنگی ملی بدل گردید. از آن جمله میتوان به ایام نوروز در ایران باستان اشاره کرد که به عنوان مراسمی برای آشتی با طبیعت بنا گذاشته شد. به هر حال، در طول تاریخ، به مدد بصیرت بشری و هدایت الهی، مراسم و مناسک خاصی در هر قوم پدید آمد که به نوبه ی خود، از نظر معنوی منشأ اثر بود. به این ترتیب، همگی از مراسمی چون جشن سده و جشن مهرگان گرفته تا عبادتهای چهل روزه )چهله( به هدف ایجاد فرصت و زمینه ای برای خودسازی انجام گرفت و به زما نهای خاص خود، تقدس بخشید.
بر اساس موارد ذکر شده، بشر در طول تاریخ به این نکته واقف بوده است که نباید همه ی وقت خود را به انجام امور روزمره و تلاش برای امرار معاش بگذراند و از فیوض معنوی بی بهره بماند. به خصوص، ریشه یابی هر کی از مراسم آ یینی در ادیان الهی نشان میدهد که اساس آ نها، کسب معرفت و تحولی سازنده بوده و هیچ یک از مراسم و مناسک، برای جلب رضایت خداوندی که نیازمند پرستش است، انجام نگرفته است
در این ادیان، موفقیت انسان در پیمودن مسیر کمال )قرب الهی(، به منزله ی خشنودی خداوند و ناکامی وی از این رشد و تعالی به مثابه ناخشنودی خداوند است. به بیان ساده، آداب و عبادات معنوی راهی برای خودشناسی و خداشناسی است که برای انسان مفید واقع می شود و صر فنظر کردن از انجام آن یا به فراموشی سپردن اصل آن )فقط رعایت صورت ظاهری اش( چیزی جز خسران در بر ندارد.
یکی از زما نهای مقدسی که در دین اسلام به خودسازی اختصاص یافته و برپایی عبادت روزه در آن مقرر شده است تا انسان بتواند از طریق آن به فیوض الهی دست یابد، ماه مبارک رمضان است. روزه داری از عهد عتیق در میان افراد متدین سابقه داشته است و به برخی فواید آن اشاره خواهد شد؛ اما نکته مهم این است که برکت ماه مبارک رمضان، نه صرفا در نخوردن و نیاشامیدن، بلکه در تحقق «رمضان » است. «رمضان » در درجه ی اول، وضعیتی خاص است؛ نه زمانی خاص. در ادبیات عرب، رمضان، تابش نور شدید خورشید است و اگرچه احتمالا دلیل نامگذاری این ماه در سرزمین عربستان، مصادف بودن آن با اوج تابش و گرمای خورشید بوده است، می توان گفت که «رمضان ،» تابش نور شدید فیض الهی است.
برترین نتیجه ی فیض الهی، اشراق و ادراک، از جمله درک حضور حق است. درک حضور الهی در محضر او، درجات مختلفی دارد و در تاریخ اسلام، اولین کسی که به اوج این رمضان دست یافت، پیامبر اکرم)ص( بود. زیرا ایشان در اثر انقلاب درونی و محو عرفانی به معرفتی رسیدند که منجر به دریافت یکباره ی قرآن کریم شد. این رمضان پیامبر اسلام)ص( که در ماه رمضان رخ داد، به این ماه شهرتی معنوی بخشید و این درس را برای مشتاقان دیگر باقی گذاشت که هر کسی می تواند رمضانی را در این ماه تجربه کند و یا به عبارتی، همان طور که رمضان ایشان در ماه رمضان چنین دستاوردی داشته است، دیگران هم میتوانند در این ماه، به تغییر و تحول معرفتی مؤثری در زندگی خود دست یابند. بنابراین، ماه رمضان، یادآوری و فرصتی برای رسیدن به فیوض خاص الهی است.
به طور کلی، کسانی که در ایجاد تحولات فردی پویا هستند، به چند گروه تقسیم می شوند که تنها یکی از این چند گروه به درک رمضان نائل خواهد شد:
-1 خود محور خود محور: کسانی که به دنبال اهداف شخصی بوده، در این راه متکی به ت
از آغاز حضور انسان در زمین، این دو پرسش مهم ذهن او را به خود مشغول کرد که «من کیستم؟ » و «خالق کیست؟ ». سپو س، آ نچه به اقتضای این دو پرسش مطرح شد، سؤالاتی از این قبیل بود که «« از کجا آمده ام؟ « ،» چرا آمده ام؟ » و «به کجا میخواهم بروم؟ ». اما توجه به خالق در رأس این جستجو قرار گرفت؛ زیرا یکی از نیازهای درونی انسان، میل طبیعی به پرستش بود که رفته رفته، منجر به انتخاب خدایان متعددی در طول تاریخ شد.
در قدم بعدی، اقدام به پرستش، زما نها و مکا نهایی خاص را به خود اختصاص داد و به این ترتیب، آتشکده ها برای آتش پرستی و معابد برای عبادت خدایانی دیگر بنا گذاشته شد. همچنین، پرستش خورشید و ماه و ... در روزهایی مشخص، باعث شد که این ایام
هفته به اسامی Monday, Sunday و ... )روز خورشید، روزماه و...( نا مگذاری شود
به تدریج و در میان برخی اقوام، در چنین روزهایی که روز خدا شناخته م یشد، انجام
هرگونه کار و فعالیتی که امری معنوی به شمار نم یرفت، ممنوع )حرام( شد. به نحوی
که در عهد عتیق، این دیدگاه به عنوان حکمی شرعی رسمیت یافت و به طور کلی، با
هدایت ادیان، برای کلیم یها روز شنبه، برای مسیحیان روز یکشنبه و برای مسلمانان روز جمعه تقدس پیدا کرد و با اندک تفاوتی به انجام امور معنوی اختصاص یافت؛ ضمن این
که برخی ما هها )به همین معنا( ماه حرام اعلام شد
علاوه بر این، در تمدنهای قدیم، برای هر یک از آ یینهای مذهبی، ایام مشخصی از سال برگزیده شد که برخی از آ نها، با گذشت زمان، به فرهنگی ملی بدل گردید. از آن جمله میتوان به ایام نوروز در ایران باستان اشاره کرد که به عنوان مراسمی برای آشتی با طبیعت بنا گذاشته شد. به هر حال، در طول تاریخ، به مدد بصیرت بشری و هدایت الهی، مراسم و مناسک خاصی در هر قوم پدید آمد که به نوبه ی خود، از نظر معنوی منشأ اثر بود. به این ترتیب، همگی از مراسمی چون جشن سده و جشن مهرگان گرفته تا عبادتهای چهل روزه )چهله( به هدف ایجاد فرصت و زمینه ای برای خودسازی انجام گرفت و به زما نهای خاص خود، تقدس بخشید.
بر اساس موارد ذکر شده، بشر در طول تاریخ به این نکته واقف بوده است که نباید همه ی وقت خود را به انجام امور روزمره و تلاش برای امرار معاش بگذراند و از فیوض معنوی بی بهره بماند. به خصوص، ریشه یابی هر کی از مراسم آ یینی در ادیان الهی نشان میدهد که اساس آ نها، کسب معرفت و تحولی سازنده بوده و هیچ یک از مراسم و مناسک، برای جلب رضایت خداوندی که نیازمند پرستش است، انجام نگرفته است
در این ادیان، موفقیت انسان در پیمودن مسیر کمال )قرب الهی(، به منزله ی خشنودی خداوند و ناکامی وی از این رشد و تعالی به مثابه ناخشنودی خداوند است. به بیان ساده، آداب و عبادات معنوی راهی برای خودشناسی و خداشناسی است که برای انسان مفید واقع می شود و صر فنظر کردن از انجام آن یا به فراموشی سپردن اصل آن )فقط رعایت صورت ظاهری اش( چیزی جز خسران در بر ندارد.
یکی از زما نهای مقدسی که در دین اسلام به خودسازی اختصاص یافته و برپایی عبادت روزه در آن مقرر شده است تا انسان بتواند از طریق آن به فیوض الهی دست یابد، ماه مبارک رمضان است. روزه داری از عهد عتیق در میان افراد متدین سابقه داشته است و به برخی فواید آن اشاره خواهد شد؛ اما نکته مهم این است که برکت ماه مبارک رمضان، نه صرفا در نخوردن و نیاشامیدن، بلکه در تحقق «رمضان » است. «رمضان » در درجه ی اول، وضعیتی خاص است؛ نه زمانی خاص. در ادبیات عرب، رمضان، تابش نور شدید خورشید است و اگرچه احتمالا دلیل نامگذاری این ماه در سرزمین عربستان، مصادف بودن آن با اوج تابش و گرمای خورشید بوده است، می توان گفت که «رمضان ،» تابش نور شدید فیض الهی است.
برترین نتیجه ی فیض الهی، اشراق و ادراک، از جمله درک حضور حق است. درک حضور الهی در محضر او، درجات مختلفی دارد و در تاریخ اسلام، اولین کسی که به اوج این رمضان دست یافت، پیامبر اکرم)ص( بود. زیرا ایشان در اثر انقلاب درونی و محو عرفانی به معرفتی رسیدند که منجر به دریافت یکباره ی قرآن کریم شد. این رمضان پیامبر اسلام)ص( که در ماه رمضان رخ داد، به این ماه شهرتی معنوی بخشید و این درس را برای مشتاقان دیگر باقی گذاشت که هر کسی می تواند رمضانی را در این ماه تجربه کند و یا به عبارتی، همان طور که رمضان ایشان در ماه رمضان چنین دستاوردی داشته است، دیگران هم میتوانند در این ماه، به تغییر و تحول معرفتی مؤثری در زندگی خود دست یابند. بنابراین، ماه رمضان، یادآوری و فرصتی برای رسیدن به فیوض خاص الهی است.
به طور کلی، کسانی که در ایجاد تحولات فردی پویا هستند، به چند گروه تقسیم می شوند که تنها یکی از این چند گروه به درک رمضان نائل خواهد شد:
-1 خود محور خود محور: کسانی که به دنبال اهداف شخصی بوده، در این راه متکی به ت
۴۰.۶k
۲۸ خرداد ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.