باید عجله کنم . . . .

باید عجله کنم . . . .


نگاه کنم . . . .


مبادا جایی چشمانت روشن مانده باشد . . . .


در و پنجره ی شعرم را قفل کنم ،


و کلیدش را همراه با کمی بغض ،


برای شام به خورد زندگی ام بدهم . . . .


قطار بعدی درست راس ساعت بیست و یک و پانزده دقیقه ،


کنار تختم سبز می شود . . . .


و من تازه می فهمم ،


مشکی به مادرم نمی آید . . . . !