ﻣﻦ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎﯾﯽ

ﻣﻦ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎﯾﯽ
ﻋﻬﺪ ﻧﺎﺑﺴﺘﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺒﻨﺪﯼ ﻭ ﻧﭙﺎﯾﯽ
ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻋﯿﺐ ﮐﻨﻨﺪﻡ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ
ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮﺏ ﭼﺮﺍﯾﯽ
ﺍﯼ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺮﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﭘﯽ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﺯﻣﺎﻧﻪ
ﻣﺎ ﮐﺠﺎﯾﯿﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺤﺮ ﺗﻔﮑﺮ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ
ﺁﻥ ﻧﻪ ﺧﺎﻟﺴﺖ ﻭ ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ ﻭ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ
ﮐﻪ ﺩﻝ ﺍﻫﻞ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﺴﺖ ﺧﺪﺍﯾﯽ
ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﮐﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﯼ ﻧﺒﯿﻨﺪ
ﺗﻮ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻧﻨﻤﺎﯾﯽ
ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ ﺩﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺯﺩﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻗﯿﺒﺎﻥ
ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﺖ ﺑﻪ ﮔﺪﺍﯾﯽ
ﻋﺸﻖ ﻭ ﺩﺭﻭﯾﺸﯽ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻭ ﻣﻼﻣﺖ
ﻫﻤﻪ ﺳﻬﻠﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﺎﺭ ﺟﺪﺍﯾﯽ
ﺭﻭﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﺳﻤﺎﻋﺴﺖ ﻭ ﻟﺐ ﺟﻮﯼ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ
ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺑﺎﯾﯽ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﻮ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﻢ
ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﺮﻭﺩ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﯽ
ﺷﻤﻊ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺮﺩﻥ ﻭ ﮐﺸﺘﻦ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻧﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﯾﯽ
ﺳﻌﺪﯼ ﺁﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺯ ﮐﻤﻨﺪﺕ ﺑﮕﺮﯾﺰﺩ
ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﮐﻪ ﺭﻫﺎﯾﯽ
ﺧﻠﻖ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺑﺮﻭ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﮔﺮﯼ ﺩﻩ
ﻧﮑﻨﻢ ﺧﺎﺻﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﺎﻡ ﺍﺗﺎﺑﮏ ﺩﻭ ﻫﻮﺍﯾﯽ
ﺳﻌﺪﯼ